Officiales alilque milites hanc vestium mutationem stupentes, interrogant, unde haec tam subita ac mira mutatie? Respondet, sese a rage Borussiae creandiim Cliviae episcopum. Hoe, nimium creduli, audito, eum majori adhuc honore ac reverentia prosequebantur. Interea guardianus conventüs Eltensis, isthuc appulsus, adit eum iu medio fori, persuadere nititur, ut monasterium repetat, sed oleum et operam perdit. Videns autem eum sacularibus vestibus indutum, rogat sibi saltem cappam restitui; at iterum renuit adjiciens: „Haec Cappa miraiilia adhuc operabiluT,” Sentiens itaque nihil sese proficere, totus moerore confectus guardianus discedit, dicens sese sperare fora, ut Deus oor ejus eraolliret, iique in felici aeternitate se invicem iterum viderent.

Fingens deinde sese ad monasterium reverti, recta regem adit, in arce quadam Galcaria non longe dissita morantem, petit ad alloquium admitti: impetrat, rei gestae seriem regi proponit, ac obsecrat, utscandalosum boe monstrum conventui tradi, sua regia Majestas pati dignari vellet. Eex, guardiano benigue excepto, bumili petilioni ejus non solum annuit; sed et jubet apostatam mox comprebendi, caute custodiri et armato milite conventui tradi. Mandatum boe regium per ipsum guardianum, eadem die ad manus supremi officialis Caleariensis defertur; qui eo perlecto, Patrem Schut ad fumandam (pro more patriae) fistulam tabaci accersit. Advolat ille mox bilaris ac morae impatiens; at miser, loco deliciarum, quas sibi paratas existimabat, apprebenditur, in foro magna militum circumstante corona, vestibus violaceis palam exuitur, reinduitur cappa et perpetuis carceribus mancipandus [ad?] monasterium Westpbalorum vebitur. Et ita ad litteram implevit id regii