Gaudemus, Amplitudinem Vestram Rever. Dni van Dillen sacellani tui opere esse contentani. Non est cur ipse tristis fiat; nemo enim apud uos pro ista statione sollicitat et sollicitationibus qnibuscumque hand movemnr; justitiam enim et quidquid aequuui est, tantum habemus prae oculis. Venim est, qnod cum primarias stationes vacare continget, aequum non est emeritos pastores postponi emeritis sacellanis, sed utrisque cousulendum est, ut etiam ultimo loco factïini est, cum Amplissimus dominus Toll niorte fuerit correptus, cujus sacellano commoda aliqua statio fuit assignata. Qua de re Rev. Du's van Dillen suis apud Ipsam sanctis laboribus mereri aliquam retribntionem pergat et suo tempore illius curam habebinius.

Blijkbaar had de willige en trouwe kapellaan het hart van den Aartspriester dermate gewonnen, dat deze zich slecht kon verzoenen met de gedachte der scheiding, die straks moest volgen. De grijsaard wilde trachten haar te voorkomen en richtte aan Zijne Hoogheid den Nuntius het verzoek, dat het hem mocht believen, den heer van Dillen als kapellaan in Montfoort te behouden, doch met recht van opvolging bij het openvallen der pastorie. Zijne Hoogheid echter wilde in dit verzoek niet treden en schreef op 30 November 1750 aan den Aartspriester ten antwoord:

Successioni expectativae, quam favore Dni yan Dillen Amplitudo Vestra petiit, non assentimur, cum hucusque adhuc nee una quidem nostro legationis tempore facta sit, et illas pro missionis bono utiles non judicamns. Attentionem autem ejusdem Dni van Dillen meritis praestabimus ac suo tempore ipsi constare facienius.

Nu restte er niets anders dan vrede te sluiten met den vijand, dien men getracht had te weeren, ook al bleef heel de zin afkeerig ervan. Doch toen met St. Michiel van het volgend jaar de scheiding weer dreigend voor de deur stond, werd bij den Nuntius te Brussel nogmaals eene poging ter afweering gedaan en