i\°. 7(>. — Lidmaatschap 1 Ct. per week. — Maandelijks een blaadje, —1879.
SST PE3MIMKS1.
Hulpvereeniging der Utrechtsche Zendingvereeniging,
TWEEDE SERIE.
ELLI, van Amberbaken.
Hoe is het mogelijk dat mannen als de zendelingen van Hasselt en Woelders, najaren lange afwezigheid uit het moederland en na jaren lange inspanning onder een meestal afkeerige bevolking, eens hier teruggekeerd, over bijna niet anders spreken en denken, dan om zoo spoedig mogelijk weer naar de onbeschaafde volkeren terug te keeren? Hoe is het mogelijk , dat zij alles wat hun hier uitnoodigt om te blijven, blijmoedig vaarwel zeggen om den veel zwaarderen last des levens met een opgeruimd gemoed elders op zich te gaan nemen ?
Mijne vrienden, het antwoord daarop is eenvoudig — waar hun schat is daar is hun hart en derwaarts worden zij voortdurend getrokken. Om u nu eenigzins een voorstelling te geven van de groote kracht, waardoor zij laar de heidenwereld teruggetrokken worden, wensch ik u een klein verhaal te doen.
Het was in het jaar 1866 in Februari ongeveer, toen de zendeling v an Hasselt gelegenheid vond een
van hare ouders ontstolen kind te koopen. Het was een Amberbaksch meisje, van drie a vier jaren. De zendeling uitte den vurigen wensch: „Moge de Heer geven, dat wij aan haar nog eens vreugde mogen beleven en zij haren zaligmaker moge leeren kennen."
De verwachting van den zendeling van Hasselt zou niet beschaamd worden, doch hoe zou dit ook? gij herinnert u nog wel het kleine verhaal, dat hij eens mededeelde. Het was op zekeren dag van het jaar 1872, toen er een aantal heidenen op Mansinam verschenen die o. a. ook een jongetje van ongeveer 4 of 5 jaren te koop aanboden. Het was een elders ver in het binnenland geroofd kind. Dat kind, nadat het zich een paar dagen omgezien had en ook al eens mede naar den kampong, een heidensch dorp. gewandeld was, wilde steeds weer terug. Dit verwonderde den zendeling en zijne vrouw zeer, te meer omdat het kind toch de taal der Mansinammers niet verstaan konde. Maar al spoedig zou het raadsel op-