enz. Ik stel me natuurlijk geen oogenblik voor, dat de dingen nu eens op pooten komen te staan, maar ik meen wel, dat het zijn nut heeft als Inlanders in een prettige, intieme omgeving eens hun gedachten uitspreken en gaan voelen voor zaken, die hun eigen bestaan raken."

Uit de Ned. Zend. Bode.

Uit een schrijven van Mevrouw van der Endt, vrouw van het hoofd der Hollandsche school te Kota-Mobagoe Nd. Celebes, willen wij een en ander overnemen, dat onze lezers ongetwijfeld met belangstelling zullen vernemen.

„. . . Het afgeloopen jaar, 1917, is voor ons zeer belangrijk geweest.

Zooals U weet was Dr. Gunning in Februari bij ons. Daar toen juist de Adviseur voor de bestuurszaken van de Buitenbezittingen en de Inspecteur voor het Inlandsch onderwijs hier waren, konden er zeer- gewichtige zaken betreffende onze school worden afgehandeld, hetgeen ons groote blijdschap gaf. Wij hadden heerlijke dagen toen Dr. Gunning bij ons was, het was voor ons een geestelijke verkwikking, en we hebben er nog het heele jaar op geteerd.

Kort na het vertrek van de Heeren kreeg mijn man een typhusaanval. U begrijpt wat een ontsteltenis dat gaf. 't Was een zeer spannende tijd voor ons, maar door Gods goedheid, is het gelukkig zeer goed afgeloopen, zoo zelfs, dat mijn man er heelemaal niets meer uit gehouden heeft, wat zoo dikwijls het geval is.

Met de school gaat het gelukkig ook heel goed. De vier leerlingen, die examen deden voor de Muloschool slaagden gelukkig allen, en „Prinses Juliana" (een inlandsch prinsesje) is zelfs zonder examen aangenomen, niet omdat ze zoo bijzonder knap is, maar ter aanmoediging, omdat zij het eerste meisje is uit onze streken, die het schoolgaan zoo lang heeft volgehouden.

En zoo is onze Juliana dan vertrokken. We misten haar zeer, en het kostte haar heel wat traantjes toen zij weg ging. Vooral het afscheid nemen van onze kleine Nellie viel haar zwaar. Die kleine meid hield ook al zoo veel van haar, zij waren ook haast altijd samen. Wij krijgen steeds lieve brieven van haar, waaruit hare gehechtheid aan ons blijkt. Zoo schreef zij, dat

toen zij den brief van ons ontving waarin wij een kiekje van ons drieën hadden gezonden, ze het kiekje dadelijk weer in de enveloppe stak, en het toen uitsnikte. Pas een poos later kon ze er naar kijken. We hopen zoo, dat haar verblgf bij ons en ook op de Muloschool bij den Heer Scherp niet vruchteloos zal zijn, en het zaad in haar hart gestrooid vruchten mag voortbrengen. Ja, we zien er nu zelfs al eenige vrucht van. Ze schreef o.a. dat het haar zoo speet, niet bij onzen Kerstboom te kunnen zijn. „Maar ik zal toch in gedachten bij U zijn, en Mevrouw, dan is met Kerstmis mijn jaardag, (wij gaven haar n.1. verleden jaar een Holl. Bijbel) ik lees er eiken dag in, en Mevrouw Scherp komt ons ook dikwijls uit den Bijbel voorlezen,"

Wij hebben dezen keer weer heerlijk Kerstfeest mogen vieren. Vroeger deden we dit in onze binnengalerij, maar daar we plaats te kort kwamen, en er dit jaar nog een zangkoor bij was, heeft mijn man den Kerstboom opgesteld in de gymnastiekzaal van de school.

Daar we hier nog al op het voornaamste punt van Mongondow wonen, hebben we veel vreemdelingen om ons heen: Chineezen, Boegineezen, Klingaleezen, enz. Een dag voor Kerstmis is een van onze jongens piet strooibilletten naar de passar gegaan, om ze onder al die menschen uit te deelen. De Chineezen en Boegineezen namen de billetten dadelijk aan, maar de Klingaleezen weigerden er een aan te nemen. De jongen vroeg of ze misschien geen Maleisch konden lezen, dan wilde hij het hen wel voorlezen, maar daar wilden ze ook niets van weten.

Het speet ons zeer, maar wij gingen met een biddend hart den Kerstavond tegemoet. Te 7 uur begon de samenkomst. De'Kerstboom brandde prachtig, en de zaal zag er echt feestelijk uit. En daar kwamen ze aan onze gasten : Mongondowers, Minahassers, Chineezen, Boegineezen en . . . Klingaleezen ! Ja, ze hadden blijkbaar hun nieuwsgierigheid toch niet kunnen bedwingen.

Het was een heerlijke avond. Er werd verteld, het koor zong vierstemmige liederen, en eenige jongens speelden stukjes op de fluit. In de pauze werd er limonade en koekjes rondgedeeld en de kinderen konden nog een klein cadeautje krijgen van hetgeen van de vorige jaren was overgebleven. We