MIDDELEEÜWSCH MYSTICISME.
401
Daar zijn karakter in den grond edel was, hadden zijne uitspattingen hem ten slotte met afkeer vervuld en besloot hij er zich niet meer aan te bezondigen.
In dit tijdperk der middeleeuwen had iedereen het dualisme tusschen hemel en aarde voortdurend voor oogen; het contrast tusschen het ellendig leven op aarde en de eeuwige gelukzaligheid in den hemel; en was men daardoor van^ de nietigheid van het aardsche leven doordrongen.
Franciscus, die nu een afkeer van zijn losbandig bestaan gekregen had, zag sedert in alles wat tot het aardsche leven behoorde, niets dan ellende.
Het begrip van de nietigheid van dit leven heeft reeds ten allen tijde bestaan en ten allen tijde den geest van verschillende mannen beheerscht. Een der ouden heeft reeds gezegd: „Homo de multere natus vivit breve tempus repletis miseris et fugit ad ombras». (De mensch, uit eene vrouw geboren, leeft korten tijd te midden van ellende en verdwijnt dan in het niet).
Toch kan deze pessimistische opvatting in verschillende streken en verschillend geloof, tot de meest uiteenloopende gevolgtrekkingen leiden, waar het de regels betreft volgens welke men moet leven.
In de middeleeuwen kon zij alleen leiden tot het afstand doen van alles wat men genoegens noemt, tot het aannemen van het celibaat, van de armoede, het houden van bespiegelingen over den hemel en het vurige afsmeeken der goddelijke ttisschenkomst.
Tot zulk eene wijze van leven werden de groote mystici uit den tijd van Franciscus van Assisi gebracht tengevolge van deze opvatting, welke ook op hem zelf een grooten invloed hebben zou.
Zoo besloot Franciscus dus, afkeerig van zijn vroeger leven, om boete te doen.
Zijn vurige, dwepende natuur dreef hem tot de uiterste grens van ontbering. Hij veroordeelde zichzelf tot volstrekte armoede, door zich van alles wat hij bezat te ontdoen; hij onthield zich van alle zingenot en leidde het leven van een asceet; kleedde zich in een grove pij met een koord om het midden en liep op bloote voeten. Zulk een leven W. B. II, 1907 . 26