MARCELIN BERTHELOT.

23

haar dochter waren haar laatste. Nog een glimlach aan haar man en het trouwe hart had opgehouden te kloppen.

Berthelot riep allen om het doodbed en ging zelf naar de kamer er naast, naar de canapé, als iemand die vermoeid was. Een van zijn zoons, die hem gevolgd was, hoorde hem een diepe zucht geven en wilde zijn hand grijpen, om hem een woord van troost toe te spreken, maar de arm viel slap neer.

Door den zwaren slag was ook zijn hart gebroken.

„Pour la première fois sa volonté renonce a commander aux forces de la nature, qui se brisent en lui. II consent a mourir, zeide de minister Briand in zijn lijkrede in het Pantheon.

Want de regeering had onmiddellijk bepaald, dat het stoffelijk overschot van den grooten Franschman daar zou rusten.

Maar de openbare meening achtte dit niet voldoende. In een edelaardige opwelling begreep zij, dat de regeering niet mocht scheiden de twee, die de dood zoo duidelijk vereenigd had. En zoo werd de eer van eene begrafenis in het Pantheon voor het eerst aan eene vrouw bewezen, en werden in den nationalen tempel niet alleen het genie maar ook de huiselijke deugden gehuldigd. „Het vaderland", zeide men, „wenscht evenzeer de bescheiden toewijding van de eene te eeren als de roemrijke werkzaamheid van den ander." En zoo kunnen in Frankrijks hoofdstad jonge gelieven, van wie Abélard en Heloïse toch eigenlijk te ver afstaan om voor deze iets anders dan conventioneele sympathie te gevoelen, van de traditie afwijken en naar het Pantheon gaan, om daar van den hemel een gelukkig huwelijksleven af te smeeken aan het graf van twee nader bij hen staande landgenooten, van Marcelin Berthelot en Sophie Niaudet.