william h. taft als rechter.

399

ten het bevel aan de machinisten, in dienst van de aangeklaagde maatschappij, te herroepen, waarbij hun gelast werd geen goederen van de eischeres te vervoeren.

De machinisten van de aangeklaagde maatschappijen hadden geen grieven tegen hunne eigen maatschappijen; hunne weigering om goederen van de eischende maatschappij te vervoeren was dus geen staking in hun eigen belang tot verbetering van hunne positie, het was alzoo geen staking maar een uitsluiting en deze zou ongetwijfeld het interstaatsche goederenverkeer verlammen.«

Dit vonnis had eene ver reikende uitwerking. Het was de eerste rechterlijke uitlegging der plichten van spoorwegbeambten ten opzichte van het interstaatsche goederenvervoer. Het diende andere rechtbanken tot richtsnoer en vond niet alleen den bijval van het publiek, maar werd door de maatschappijen als eene eerlijke toepassing der wet op de bijzondere toestanden van den spoorwegdienst aanvaard. Het resultaat was de intrekking van artikel 12 door de Vereeniging der machinisten, en sinds dien tijd hebben, zooals duidelijk bleek bij de groote spoorwegstaking in het volgend jaar, de spoorweg-broederschappen, niet alleen die der machinisten maar ook die der conducteurs, stokers en wegarbeiders, de aandacht op zich gevestigd wegens hunne gematigdheid bij het regelen van geschillen met de besturen hunner respectieve maatschappijen.

3. Phelans verzet tegen de rechtbank.

Het volgend jaar, 1894, bracht ons de groote spoorwegstaking, uitgeschreven door de American Railway Union en voortkomende uit de staking der beambten van de Pullmanmaatschappij te Pullman 111. De bestuurders der vereeniging stelden aan alle maatschappijen den eisch de Pullman-wagens uit te sluiten en schreven de staking uit van de beambten van iedere maatschappij, die zulk eene uitsluiting zou weigeren. De Cincinnati Southern, een interstaatsche spoorweg, was in de handen van een „Receiver", dien de rechtbank der Vereenigde Staten in Ohio had aan-