ANTONIUS EN CLEOPATRA.

447

Het oogenblik was gunstig voor Cleopatra's plannen. Verscheidene kinderen waren uit hun huwelijk geboren. Na zijn eerste nederlaag kon Antonius geen volkomen vertrouwen meer hebben in de plannen van Caesar. De vestiging van een nieuwe dynastie in Egypte kon wel, als groote gebeurtenis, de verovering van Perzië vervangen. De geest van Antonius begon te weifelen tusschen deze twee; nu eens kwam hij terug op het groote voornemen van Caesar, Perzië te veroveren, om hoofd van de romeinsche republiek te worden, dan weer droomde 'hij van de stichting eener nieuwe dynastie, van een nieuw groot egyptisch rijk. Het is niet mogelijk, dat het koninklijk gezag, waarover hij in Egypte beschikte, de rijkdommen en de weelde der Ptolemaeën waarvan hij aan het hof genoot, in zijne verbeelding den voorrang in Rome, waarvoor hij zoozeer had gestreden, niet aanmerkelijk zou hebben doen dalen. Wat beteekende die voorrang, vergeleken bij het koninkrijk der Ptolemaeën, vergroot met een perzisch rijk!

En zoo werd Antonius steeds meer verstrikt in het net van de tegenstrijdigheden tusschen Italië en Egypte. Aan de eene zijde groeiden de eischen van Cleopatra; aan den anderen kant begon Antonius zelf te aarzelen tusschen twee politieke gedragslijnen. In den aanvang wilde hij te gelijk romeinsch overheidspersoon en koning van Egypte zijn, om Perzië te veroveren. Later breidt zich de tegenstrijdigheid uit van de middelen tot het doel. Hij wil zoowel een egyptisch rijk vestigen als Perzië veroveren. Hij bepaalt den nieuwen veldtocht tegen de Parthen op het jaar 33, maar hij laat in den herfst van 34 dien voorafgaan door een zeer ernstige daad, nml. door de „giften van Alexandrië", de grootste concessie, die hij aan de eischen van de koningin en aan de egyptische politiek doen kon. Plutarchus verhaalt (hoofdstuk 64), hoe Antonius in een openbare plechtigheid, met veel praal, Cleopatra tot koningin van Egypte, Cyprus, Afrika en Coelesyrië verklaarde, en hoe hij aan de kinderen, die hij bij Cleopatra verwekt had, den koningstitel gaf. Zijn oudste zoon Alexander kreeg Armenië, Medië en Parthië (dat nog moest worden veroverd), zijn tweede zoon Ptolemaeüs kreeg Phenicië, Syrië en Cilicië.