88

HOOIKOORTS.

deelneemt in het afweren van de ingedrongen stoffen, blijkt uit het feit dat ook de huid van den lijder op specifieke wijze op het stuifmeel reageert, alsook dat men door injectie van bloedwei van hooikoortslijders de overgevoeligheid op de huid van een gezond mensch kan overbrengen. De reactie is streng specifiek, d.w.z. een mensch, overgevoelig voor twee bepaalde grassoorten, reageert ook alleen op deze soorten en dan niet slechts met zijn slijmvliezen, maar ook met zijn huid; ander stuifmeel waardoor een tweede of derde persoon ziek zou worden, hebben op hem dan geen invloed. Gewoonlijk zijn hooikoortslijders overgevoelig voor niet meer dan vier, ten hoogste zes soorten stuifmeel.

In Europa zijn er ongeveer 20 soorten Gramineën, die hooikoorts kunnen verwekken; verder verschillende vruchtboomen, ook de linde, de tamme kastanje, de sering, en ook tulpen en hyacinthen.

Ik twijfel nog aan de schadelijke werking van andere bloemsoorten, ook al wordt dit door de patiënten beweerd, omdat ik nooit duidelijke reactie met haar stuifmeel heb kunnen opwekken zooals van vistaria, pseudacacia, vlier en narcis.

In Amerika veroorzaken behalve vele Composieten, vooral Amaranthaceën de ziekte. Elk der genoemde soorten stuifmeel kan bij voor haar overgevoelige personen de ziekte opwekken, dus bij onderscheiden personen dikwijls 6 of meer verschillende stuifmeel soorten. De vorm van de reactie is geheel onafhankelijk van de soort stuifmeel; dit is wel opmerkelijk. De hooikoorts treedt altijd onder de bovenbeschreven symptomen op. De gelijkheid van de reactie op „antigenen," dikwijls van zeer verschillende chemische samenstelling, is een verschijnsel dat altijd bij het onderzoek naar anaphylaxie voorkomt.

Voor de practijk is het bij eiken patiënt van belang te weten, speciaal welke grassoorten tijdens den aanval in bloei staan. Met de diagnose „hooikoorts" alleen komt men er niet. Het komt er op aan na te sporen, welke speciale stuifmeelsoort de ziekte te voorschijn roept. Dit wordttegenwoordig veel gemakkelijker gemaakt door de huidreactie, waarvan we boven reeds spraken. Vroeger liet men het stuifmeel opsnuiven of in een oog instuiven en wachtte dan op de reactie.