DE VERGIFTIGDE BRONNEN VAN WERELDNIEUWS

in de nationale nieuwsbladen, de tweede belangrijke bron voor den buitenlandschen correspondent; zij installeeren een officieele censuur, evenals in Rusland, of zij ontkennen dat er een censuur bestaat, doch wenden die niettemin aan evenals in Italië; zij bieden geldelijke lokmiddelen aan zooals vrij telegrafeeren in Italië, of een reductie op alle telegramtarieven zooals in Joegoslavië, Bulgarije enz.; zij hebben lintjes aan te bieden aan die Amerikanen, die voor hen werken; terwijl hun voor de overigen ten dienste staan de wapens van gevangenisstraf, uitzetting, lichamelijk geweld (Italië en Duitschland) en een spionnage-stelsel, dat op de zenuwen van iederen mensch werkt.

Tegenover deze sombere schilderij van verontreiniging van den vrijen internationalen stroom van nieuws, staat de prachtige schilderij van de prijswinnaars van het Pulitzer buitenlandsche kantoor, waarvan de laatste is Frederic T. Birchall van de Times. Hoe, zullen de lezers vragen, kan iemand volhouden, dat dictatoriale persbreidel bestaat, gezien de in het afgeloopen jaar dagelijksche berichten, waarin Birchall de wreedheid, bekrompenheid en bloeddorstigheid van het Hitler-regime heeft bloot gelegd, zoo onbevreesd als ooit een journalist uit de geschiedenis dat gedaan heeft?

De blootlegging van het geval Birchall geeft meteen het beste geneesmiddel tegen een onduldbaren toestand aan. De kwestie is, dat de New York Times achter Birchall stond. Napoleon zeide immers: „Ik ben meer bevreesd voor de Kölnische Zeitung dan voor drie legerkorpsen." Hitier zou kunnen zeggen, dat hij de Times evenzeer vreest. Dezelfde New York Times, die oogenschijnlijk zoo kieskeurig was met zijn Italiaansch nieuws, dat hij dien grooten journalist William Bolitho toestond de vermoording van Matteotti in de World uiteen te zetten, terwijl zijn eigen correspondent het geval slechts even aanroerde, en die weinig meer afdrukte dan de officieele verontschuldigingen voor den moord op de Vrijmetselaren te Florence, stond als een groote mogendheid achter zijn Berlijnschen correspondent, en zijn gezag kon zelfs Hitier niet breken.

Een ander geval: de buitenlandsche persvereeniging te Berlijn protesteerde, na Mowrer gesteund te hebben, en