De Jonker komt

DOOR HERMAN KORTELING.

Met teekeningen van W. Heskes. 0 0

W^I^^ES MORGENS, JUIST OM HALF (m^YlV^X twaalf met de eerste en laatste postbestelling, ^^fAwS kwam de brief; en toen Hendrik de koffie rM^LJÜRJR binnen had gebracht hoorde hij de freule tot (m H S^o juffrouw Julie zeggen, terwijl ze glimlachend van den brief opkeek, dat de Jonker kwam. 0 Meer hoorde hij niet want hij kon niet in de kamer blijven staan. En hoe hij in de gang voor de deur zich ook inspande om te luisteren, het voornaam lispelen van de freule drong niet tot hem door. 0 Alleen zag hij door het sleutelgat, dat juffrouw Julie nog bleeker werd als ze altijd al was en dat ze al maar in haar kopje roerde. 0 Het speet hem, dat hij niet meer had gehoord, het speet hem. Maar dan trok een grijnslach over zijn bolle gezicht en terwijl hij zijn dikken rooden neus wat wreef, schoot het door zijn kop, dat, nu de jonker kwam, het

weer feest zou worden op den ouden „Venneborgh"; er zou weer een goed glas wijn worden gedronken. En vlug liep hij naar de keuken om het nieuws te vertellen. 0 Jans, de oude keukenmeid, Siska, het tweede meisje en Berend, de tuinjongen zaten al om de tafel, waarop in schalen brood bruinde en de koffie in de kommen dampte. 0 Langzaam liep Hendrik naar

de tafel, zette zijn roode, vleezige knuisten op het wit geschuurde blad, leunde wat voorover en, zijn stem heesch van geheimzinnigheid, vertelde hij, dat de Jonker kwam. Even klonk hun verbazing tegen de gewitte muren op, zoo vroeg in 't zomer al; dan zwegen ze. Siska vergat verder te eten, ze kleurde wat. En langzaam, met een zachte glimlach op haar rimpelig

gelaat, begon Jans te vertellen van den Jonker; hoe ze hem van zijn geboorte af had gekend, hoe ze zijn moeder als kind, hier al op de Venneborgh had gedragen; en later den Jonker als zijn ouders hier de zomermaanden kwamen doorbrengen. Och, en haar oogen werden klein, de Jonker was goed; en hij hield zooveel van lekker eten; haar soep, ach, daar was hij dol op, en wat kon hij haar dan vriendelijk daarvoor bedanken. 0 Hendrik, al etend, beaamde het; de Jonker was een heer, want hij had drommels veel verstand van een goed glas wijn. 0 Siska at en keek voor zich, telkens streek ze een weerspannige blonde krul van haar voorhoofd weg. Berend, die zijn brood al op had, keek naar haar met lodderige oogen, zijn dikke lippen wat van elkaar. Dadelijk als Siska klaar was met eten ging ze, terwijl Jans en Hendrik nog niet waren uitgepraat over den Jonker, naar boven naar haar kamertje. 0 Op de gang, bij het fonteintje zag ze juffrouw Julie, die haar slapen bette; en met een lichte jubel in haar stem vroeg Siska of het waar was, dat de Jonker kwam. Mat antwoordde Julie, dat ze het wel geloofde. Op haar kamertje, nadat ze zorgvuldig de deur had gesloten, plofte ze op haar bed neer dat het kraakte, breed spreidde ze haar armen uit, sloot de oogen en glimlachend lispelde ze: „de Jonker komt, de Jonker komt". 0 Na een poos stond ze op, liep tot voor de waschtafel en keek in den spiegel. Zacht streelden haar vingertoppen de roode lippen. Dan keek ze door het opene venster over de gracht naar het watervalletje, dat vanuit de rhododendronboschjes over hardsteenen treden neer huppelde tusschen twee steenen nymphen waarvan Siska maar niet de namen kon onhouden, en de Jonker had ze haar zoo vaak genoemd.

Het was dien avond of er al iets van den Jonker op den Venneborgh rondwaarde. Het was bij de freule, die in de blauwe salon den brief las en herlas en telkens met een trotsche glimlach op haar smalle gezicht opkeek naar de vaag verlicht bruinige portretten van haar voorouders. Het was bij juffrouw Julie, die op haar kamer zacht huilend het

112