DE AESTHETICA IN DE GONDELSTAD

vlucht en dynamische, bewegelijke en muzikale stroomingen. Wat de derde oplossing betreft, de anecdotische, daar konden wij op dat Parijsche avondfeest buiten; maar ditzelfde jaar, te München, heeft zij, naar het schijnt.verder opgang gemaakt in het Prinzregententheater, waar de Rheintöchter, met bewegingen, die geheel in Wagner's synthese pasten, werkelijk zwommen en in echt water.

Max Reinhardt heeft misschien in zijn reactie tegen de anecdotische richting — de archeologische bijvoorbeeld — niet voldoende de eenzijdigheid van het impressionisme vermeden. Nu moet men ongetwijfeld erkennen, dat het ronduit gezegd altijd moeilijk zal zijn op dit gebied de oude vertolkingen van Loïe Fuller te overtreffen. Wij zouden meer sculpturale elementen wenschen en minder sensueele veelkleurigheid, meer soberheid. De spitse gondel van onze kritiek dringt zich, om dat aan te geven, in de bijna onzichtbare voeg, die zich tusschen twee vreugden bevindt.

III

Max Reinhardt is op het huidige oogenblik een bijna officieel kunstenaar in Italië: de ezel, die zich niet gaarne een tweeden keer aan denzelfden — Hitleriaanschen — steen zou stooten. Het schijnt wel, dat Le Corbusier, die haast heeft om daar op zijn beurt geëerd te worden, daartoe eenige pogingen aan het wagen is. Want men spreekt wel altijd kwaad van de officieel erkende kunst, maar het komt slechts zelden voor, dat men dat niet doet onder voorbehoud en in de hoop, dat eenmaal het eigen werk „de officieel erkende kunst" wordt. In dit opzicht weten wij reeds, wat is voorgevallen met Marinetti en de futuristen. En laten we niet spreken over Spanje en wat in het begin van het republikeinsche régime in Spanje is gebeurd! Men kon toen zien, dat degenen, die hun leven lang beweerd hadden, dat men niet moest leeren teekenen, plotseling de meest dringende behoefte gevoelden, er les in te geven. En dat zij, die spraken over de wandaden der musea, volkomen bereid waren, er conservator van te worden.