alweer een prachtige buurt om droog doorheen te komen, want dikwijls zijn ze tientallen meters overdekt. Overal zijn halfdonkere binnenhoven die door een poort weer toegang geven tot een andere overdekte passage; en wanneer men daardoor in weer een andere steeg belandt, is men allang de weg kwijt! Niets is trouwens zoo heerlijk als hier in een droom rond te dwalen, oude waterputten, kerkjes en huizen met gevelschilderingen te ontdekken, onmogelijke Tschechische namen op te schrijven en ze weer te vergeten.... Vlak achter de Mariakerk ligt een pleintje, waar men allerlei moois bij elkaar kan bewonderen: een paar prachtige loggia's, een volmaakte muurschildering, en alle mogelijke stokoude huizen. Een daarvan was vroeger het deftigste hotel van Praag, waar louter karossen af en aanreden; nu is het kaal en verveloos en eet men er voor een prikje.... 0 Na een lange tocht onder gewelven en arkaden, waar men verwonderd is kleine schoolkinderen te ontmoeten inplaats van de hooge dreigende gestalte van den vervaarlijken Golem, belandt men weer op het Marktplein, tegenover de beroemde Raadhuisklok, die na een duchtige verjongingskuur (het wonder dateert uit de late middeleeuwen) nu weer in volle werking is. Maanstand, zonsopen ondergang, zonnestand in den Dierenriem, alles is er op af te lezen. Het slaan der uren is een gratis tooneelvoorstelling: de apostelen trekken voorbij, de Dood met een bel, een vrekkige boer als zijn slachtoffer en tot slot een kraaiende haan! 0 Van het eertijds beroemde Ghetto, dat Meyrink inspireerde tot zijn meesterwerk: „Der Golem" is helaas even weinig over als van de echte Amsterdamsche Jordaan; maar de resten zijn de moeite waard. Allereerst het Jodenraadhuis met een klok waarvan de wijzer achteruitloopt, in overeenstemming met het Joodsche schrift; verder de Altneuschule, de Gothische synagoge; en vooral het oude, niet meer in gebruik zijnde Jodenkerkhof. Het lijkt meer op een oerwoud dan op een kerkhof; slingerplanten groeien van de eene bemoste steen naar de andere; en in de lente is de laatste rustplaats der wijze rabbi's een ware toovertuin. 0 Bruggen en bruggehoofden zijn buitengewoon gewichtig in de geschiedenis van een oude stad. Want in den goeden ouden tijd was een brug een tweemaal zoo belangrijk iets als tegenwoordig. Een rivier was destijds een bijna onoverkomenlijk iets, en voor het bouwen van een brug dacht men diep en lang na over het militair gewicht van een dergelijke verbinding. De bruggebouwers van vroeger en heden staan tot elkaar als een ouderwetsch zwemmer, die met de mooie breede rustige borstslag de golven klieft, tot een modern crawlkampioen, die als een torpedo door het water schiet. In de middeleeuwen had men tijd en maakte men iets moois en bevestigde het daarna stevig. De Karls brug over de Moldau is daardoor een der schoonste bouwwerken van MiddelEuropa geworden. 0 In de maneschijn is het een tooverbrug die naar een tooverslot leidt. Want achter de Moldau verrijzen op een bijna honderd meter hooge heuvel de torens van het Hradschin, de trotsche burcht der Boheemsche koningen. Vlak voor de brug vormt de Moldau een kleine waterval, zoodat er rond de zware bruggepijlers en het oude Rolandsbeeld, het markrechtteeken der stad, steeds schuimvlokken vliegen, zinnebeeld van de onstuimige geschiedenis van het oeroude bouwwerk, dat herhaaldelijk door stormvloeden verbroken en door den vijand veroverd werd. Maar noch vloed noch vijand raakten

Uitzicht op de Nicolaaskerk.

De kleine Moldau achter de gezantenpaleizen.

aan het bruggehoofd op den Noordelijken oever, een Gothische toren, die overvloedig met (niet altijd zeer kuisch) beeldhouwwerk versierd is. 0 Het is een geniale gedachte van den bouwmeester geweest, om bovenop elk der pijlers plaats te maken voor een beeld. Want een beeld staat nergens zoo prachtig in de ruimte als op een brug. Een beeld is bestemd om een naam de eeuwen door te dragen, en een donker silhouet tegen den rooden avondhemel, hoog boven de snelstroomende rivier, wordt door zijn innige verbinding

235