HET CONCILIE V. PRE8BYTERISCHE KERKEN TE TORONTO.

ding mogelijk zou worden gemaakt. Het denkbeeld werd geopperd, om aan de seminaria eenige cursussen te verbinden voor ouderlingen, diakenen, zondagschoolonderwijzers, bezoekbroeders, mannen, vrouwen, schrijvers, uitgevers enz. Als de kerken alzoo aggressief optraden, elke kracht en gave gebruikten, niet elkander bestreden maar de massa's uitzonden om de massa's te winnen , dan zou de zegen niet uitblijven, maar de arbeid naar buiten ook het geestelijk leven naar binnen krachtig bevorderen. Met ingenomenheid werd daarom gesproken over de verschillende vereenigingen , die in den boezem der gemeente zich vormen tot christelijken arbeid. Men moet er zich over verwonderen, zei een der sprekers, dat deze vereenigingen een tijd lang nog zoo heftige oppositie hebben kunnen vinden. Ze zijn eenvoudig een eisch des tijds, een zegen voor de kerken. Hier te lande is de antipathie tegen die vereenigingen in tal van kringen nog lang niet overwonnen. Ze worden door vele Christenen geduld, maar lang niet geliefd. In Engeland en Amerika zijn ze een bijna onmisbaar element geworden in het Christelijk leven. De kerken rekenen er mede tot op hare hoogste vergaderingen toe. Zij steunen, leiden, bevorderen haar, en achten ze een niet te versmaden kracht in den strijd tegen de wereld.

Voor ons moge in deze mobilisatie van heel het leger der kerk, in deze exploitatie van alle Christelijke gaven en krachten, eenige overspanning niet te miskennen zijn — de gezonde, krachtige geest van het Angelsaksische ras behoedt bij dit streven toch voor vele eenzijdigheden, die wij waarschijnlijk niet zouden kunnen vermijden. In dit opzicht was een referaat belangrijk dat handelde over The Recreation Question. De spreker, Rev. Park van Belfast, betoogde het nut en de noodzakelijkheid van goede ontspanning. Vele menschen zouden