NICOLAAS LENAU.

vragen, aan de speeltafel verloren. Zóó was dan ook de vader gestorven in den man, van wien de arme moeder alreeds wist, dat echtelijke trouw hem niet heilig was.

Zij zocht troost bij hare moeder met de twee haar overgebleven kinderen, wier getal straks vermeerderd werd bij de geboorte van eene dochter, die de naam der gestorvene erfde. De rampzalige vader verloor in nieuwe losbandigheid zijne laatste krachten en teerde weg in de echtelijke woning, waar door de lijdende liefde de schuld hem vergeven en trouwe zorg hem gewijd werd. Maar geen enkele liefelijke herinnering liet hij zijnen kinderen na. Ook in zijne krankheid was hij hun schrik. In 1807 nam de dood hem weg. Ik heb in de gedichten van den zoon geenen enkelen regel gevonden, die mij aan den plicht-vergeten vader deed denken.

De moeder wilde voor hare kinderen leven. Hare schoonouders wenschten zich met de opvoeding van haar drietal te belasten, om haar van zorg te ontheffen. Maar zij kon van hare kinderen niet scheiden, allerminst van haren Niki, zoo als zij onzen Nicolaas placht te noemen. Zij leed liever gebrek. En dat leed zij inderdaad met haar kroost. Het erfdeel harer moeder, dat haar middelerwijl toeviel, kon haar daarvoor niet bewaren. Zóó leefde zij eenige jaren kommervol voort. Onder deze omstandigheden meende zij het aanzoek niet te moeten afslaan, reeds bij herhaling om haar hand gedaan en zij verbond zich in nieuwen echt met den geneesheer Vogel, die zich te Pesth ging vestigen. De toestand van een jeugdig geneesheer — zóó merkt Lenau's biograaf op — is gewoonlijk in eene groote stad als die aan artsen geen gebrek pleegt te hebben, in den aanvang niet gunstig. De omstandigheden drongen al spoedig het echtpaar, om naar het in wijnen, meer dan in geneesheeren, rijke Toliay te verhuizen.