104
DE TOCHTEN NAAR DE LEEK.
Mem stie op 'e wal to kriten,
Mar üs heit dy snoërre hjar öf: ,,'k Scil er net in trien om litte,
Al bring ik dy Snjeun to hof."
De korte winterdag ging ras voorbij, 't Weer was mistig geworden en de aanwakkerende wind wierp kletterend zware regen droppelen tegen de kleine ruiten. De ouders zitten, wachtend op de afwezige, stil en in droef gepeins om het haardvuur. De koperen tuitlamp werpt een onzeker schijnsel om zich heen; de oliesnip heeft al reeds voor aanvulling gezorgd en nog altijd toeft Mary te komen. Daar wordt eindelijk de rust verstoord. Zware voetstappen komen naderbij; slagen klinken op de lage bovendeur, aarzelende slagen, bedeesd en onwillig. De oude man ontwaakt uit z'n mijmering en gaat naar de voordeur, om te openen. En ? ...
„Boer!" sa spriik ien f'en dy ljuwe,
„Hwet is 't aeklich mei Mary 't Griist my om it ut to sprekken ...
Mar hja's wei... dat siz ik jy!"
En do sleepten sa de slide
Midden oer de buthüs-flier, En der lei Marye dead op,
Sonder mütse oer it hier;
Mei yn Lieke-blom by 't jak yn,
't Aeklik pronksel fen de dead, En hjar moaye reade lippen
Wierne nou sa blau as lead.
,,'t Is Gods wille!" röp us heit do,
„En der is net van to dwaen. Dy myn libben en myn lust wier,
Mat ik oan de Heare jaen."
Hja wier yn de mar fordronken,
En hjar Ids dy wier 't ontkomd, Mar dy is tonei fortige,
Hwant syn fleur wier him ontnomd.
Sy waerd to Goingryp bigrawen
Thichte by de alde toer, En de swiere klokken bromden
Heel de lege walden oer.
En lis heit, om wird to halden,
Liet by 't grêf nin inkle trien, Mar it kncagd' him oan de siele
Hij is as it stof forgien.
De tochten naar De Leek — ik heb er in dit tijdschrift reeds vroeger op gewezen — behooren tot het verleden, maar de „Liekeblom" blijft bewaard. Kinderen en kindskinderen bejegenen haar