189

Dao is neemes heim as de maat, en die is nao kirk. Daar is geen geld.

Ze bak veul kook van ein ei. Groote parade, klein garnizoen.

Dè wos, det hè veel, loog zich. Die wist dat hem een ongeluk nabij was, nam tegenweer.

Hè hau de gooi muts op. Hij was goed geluimd.

Béter eine schelm an de klink as ein loestervink. Men kan zich beter wachten voor schelmen dan voor luistervinken.

Hè hèt de paplèpel weggelag. Hij is gestorven.

Gaer doot, lèft lang. Rijke erfoom heeft een taai leven.

Ich geef dich ei breefke van mien eigen handj, zaagt het vrommus, en 't kost neet schrieve. Veel praatjes en weinig daden.

Het kètelke sjoore of de kleezaod verkoupe. Biechten. Gaap es tège eine ovemoel. Houdt het eens vol tegen een sterkere.

Waat geit 't de boer aan, waat de bekker mit de klieje duit. Ieder bemoeie zich met zijn eigen zaken.

Wie duller gebrouwe, wie béter beer. Hoe lichter men een zaak opvat, hoe beter valt ze uit.

Det konst te dich onger de sjoonlappe schrieve. Dat is weg.

Jan Bros, huuj vas, murge los. Ongeregelde boel.

Sjoof en leim, de dekker is heim.

Witsen en gèrde, dan kan hè gewèrde. De dakdekker is er.

Hè rekent wie einen apteker. Hij is duur.

Hè leet zich eine boenestek op de kop scherpe. Hij verdraagt alles.

Dit vijf-en-twintig tal spreekwoorden kan men met honderden en honderden vermeerderen. Zij doen zien, dat er ook humor zit in de volkstaal en het aan gezonden geest niet mangelt.

Zeer zeker is de toename van 't verkeer, de verspreiding der nieuwsbladen, de school van grooten invloed op het verdwijnen van de eigenaardigheden in taal, zeden en gewoonten. In Limburg is dit reeds goed merkbaar. Het Roermondsch der ouderen is niet meer de taal der jongeren. Hollandsche woorden hebben de oud-Limburgsche verdrongen.