socratische gesprekken. 687
E. Laten wij ons dan aan den roem van aristides houden, deze is de beste: maar ik wilde wel eens weten. waarom de achting niet altijd door toejuichingen vergezeld wordt.
S. Gij zult het kunnen bevatten, evagoras! zeg mij, microphilus! prijst gij hen, die gij eerbiedigt, in hun eigen aangezigt?
M. Ik zou het niet durven doen, uit vreeze van hunne zedigheid te kwetfen.
S. Prijst gij hen, zelfs in hun afwezen, in opgefmukte bewoordingen?
M. Neen, de achting drukt zich uit in gematigder bewoordingen. Men vergenoegt zich telkens, wanneer het te pas komt, op eene voordeelige wijze van hen te fpreken, en hen, als de gelegenheid zich daartoe aanbiedt, van dienst te zijn. Deze ftille en meestal ztjdelingfche bewijzen van achting zijn van veel meerder waarde en veel opregter, dan de grootfte loftuitingen.
S, Zij zijn voorzeker onfchatbaar en men mag dezelve voor de grootfte voorregten des levens houden.
M. Hoe zoo?
S. Heeft de natuur niet een aangenaam gevoel gehecht aan al hetgeen, wat eenige volmaaktheid in ons kent chetst?
E. Voorzeker, wij wenfchen te befpeuren, dat er in ons uitmuntende hoedanigheden beftaan : dit is een natuurlijk aanlokfel, om ons aan te zetten dezelve in ons aan te kweeken.
S. Welk uitwerkfel zal het op u hebben, wanneer een wijs mensch u laakt?
E. Ach, socrates! hoezeer zou ik mij fchamen, üwe berispingen verdient te hebben! Zij zouden mij met eene onlijdelijke befchaamdheid overladen.
S. Welk gevoel ontwaart gij in u, wanneer gij door een wijs mensch geprezen wordt?
E. Een zeer aangenaam gevoel: uwe goedheid socrates ! heeft mij dikmaals daarmede doordrongen.
S. Zou het u even aangenaam zijn, de goedkeuring te verwerven van iemand, in wien gij geen het minfte vertrouwen fteldet?
E. Neen: eene getuigenis als het uwe, socrates! verzekert mij, dat ik wezenlijk deze of gene goede hoedanigheid bezit. Maar de getuigenis van een ander minder verlicht en minder opregt mensch, zou mij diezelfde verzekering niet geven, en mij met mij zeiven niet even zeer tevreden maken.