1152
POLITIEKE EN STRATEGISCHE BETEEKENIS
Balkancrisis in 1885.
RussiscüFransche toenadering.
Ruslands strategie tegen Duitschland.
1883. Trlplealliantie.
Unie niets weten. Alexander wilde zich niet aan de nationale beweging in zijn land onttrekken en erkende de revolutie, terwijl hij den titel aannam van vorst der beide Boelgarijen — en Roemelië liet bezetten.
De groote mogendheden weigerden hare sanctie daartoe en de Tsaar riep zijne officieren terug uit Boelgarije. Het geheele Balkanschiereiland dreigde nu in rep en roer te komen.
. Griekenland werd door de mogendheden intijds bedwongen in zijn lust tot annexatie van Macedonië; Servië verklaarde den oorlog aan Boelgarije en liet er zijn leger binnenrukken. Alexander sloeg het echter terug en vervolgde het in zijn eigen land. Door tusschenkomst van de groote mogendheden werd vrede gesloten, waarbij Boelgarije zijn zin kreeg.
"Wel protesteerden de mogendheden en zocht Turkije een compromis, door Alexander tot Gouverneur van Oost-Roemelië te benoemen, doch de eindoplossing, we beleven welhaast eene herhaling, dat Turkije weer verzwakt wordt in weerwil van de tusschenkomst der mogendheden, kwam Boelgarije ten goede.
Rusland bleef onverzoenlijk. Het begunstigde een complot, dat in 1886 Alexander tot afstand van den troon dwong.
Spoedig brak echter een revolutie uit, welke den verjaagden vorst terugriep. Alexander deed echter weer afstand van de regeering en stelde een regentschap in onder Stamboeloff, een Anti-Rus. In Juli 1887 werd een Katholiek Duitsch prins Ferdinand van Saksen-Koburg-Gotha, (Oostenrijksch officier) tot vorst gekozen.
Hij stelde Stamboeloff aan als premier en liet dezen als dictator regeeren.
Rusland vermoedde Bismarcks steun in deze candidatuur en zocht meer en meer toenadering tot Frankrijk.
In 1879 was tusschen Duitschland, Oostenrijk en Italië reeds een defensief verbond gesloten contra Rusland en had dit een begin gemaakt met de versterking zijner westelijke grenzen. In 1883 bracht Bismarck de triple-aliantie tusschen dezelfde landen tot stand, waarbij de partijen elkaar het behoud van haar grondgebied waarborgden, d. w. z. Elzas-Lotharingen aan het Duitsche rijk, Bosnië en Herzogewina aan Oostenrijk-Hom garije, Rome aan Italië.
Tegenover de oorlogszuchtige neigingen van Rusland en Frankrijk wist Bismarck dus op meesterlijke wijze een factor te stellen, welke tot dusverre het behoud van den vrede in Westelijk Europa heeft gewaarborgd.
Italië heeft wel lang geaarzeld tusschen wantrouwen tegenover Frankrijk, hetwelk men verdacht met betrekking tot het herstel van de wereldlijke macht van den Paus, en den ouden haat tegen Oostenrijk.
De bezetting van Tunis door Frankrijk in 1881 gaf hierin den doorslag. Italië meende niet alleen een soort van historisch recht te hebben op het grondgebied van het oude Carthago,