266

DE VEREENIGDE TIJDSCHRIFTEN

Napels Verdi tot leiding. Men beoogde daarmee waarlijk niet blijkbaar enkel uiterlijken glans der instelling. Hij, bedankend, schetste zijn opvatting der taak die hij ter wille van zijn voor 't scheppen onmisbare vrijheid niet kon aanvaarden. Hij zou gepoogd hebben verleden en heden te verbinden met de toekomst, niet bang voor de toekomstmuziek zooals hij zeide. Hij zou den conservatoristen hebben voorgehouden: leert de fuga volkomen beheerschen, dat geeft u zekerheid, dat maakt u zelfstandig. Wordt vertrouwd met Palestrina, gaat dan over tot Marcello voor het recitatief, maar doorgrondt moderne declamatie. Weest in 't hooren van opera's der modernen spaarzaam. Verwacht geen heil van ons aller toevlucht, die verminderde septaccoorden, waarvan wij voor vier maten een half dozijn verbruiken. Doet vooral niet mee met hen die zoeken, zoeken en ('t is dikwijls maar goed) nooit vinden. Keert terug naar het oude; daarvan komt de vooruitgang.

Mutatis mutandis had Wagner het kunnen schrijven. Het is onvruchtbaar Verdi te vergelijken met zijn geboortejaargenoot, reeds alleen omdat hij geen dichter en ethisch-wijsgeerig denker was, geen mythen van menschheid maar geschiedenissen van menschen voorstelde, verplicht om zich te schikken naar librettisten, dus blootgesteld aan mislukkingen, hoewel hij soms de stof koos en eenige lijnen teekende. Maar ook hij moest aldoor streven naar waarheid en mocht telkens hooger komen en dieper, en zijn persoonlijkheid krachtiger en zuiverder uiten. Blijkens de veertig dagen Rigoletto tot vliegensvlug werken begaafd als de „bal canto"-componisten, die honderd opera's in minder dan zijn jaren vervaardigden, bracht hij het tot achtentwintig (of met Rocester negenentwintig), aan de halfgeslaagde later weer bezig totdat ze zoo goed mogelijk waren. Vluchtig was hij zeker niet. En slechts oppervlakkigheid kan beletten hem te naderen met den eerbied

en de bewondering waaruit liefde geboren wordt. v. W.

Emilie Herzog. f

In Aarburg overleed de Zwitsersche zangeres Emilie Herzog, die beroemd geweest is als vertolkster van coloratuursopraanpartijen, een schitterende tooneelcarrière maakte, later met niet minder succes ook in concertzalen optrad en van 1903 tot '10 als leerares aan de Berlijnsche Hochschule werkte. Zij was getrouwd met haar landgenoot den muziekcriticus- en historicus dr. Heinrich Welti.

■■tiiiiiifiii(ji(iiiiiiiriiiiriiiJiiiiifiijiif[iiiiiiirijriiiiiiifrriiifiiifiiiiiiritiïiiiti]iïminfiiiH¥HnniHt]t fiiiiiiitfiiiiniimifimiii Het praatje van de maand.

Er zijn in den loop van de laatste vijf en twintig jaren al heel wat „belangrijke" verloren gewaande kunstwerken uit de oudheid ontdekt. Natuurlijk, want dat is een heel voordeelige ontdekkerij, die zoo dan al niet steeds geld toch zeker roem en bekendheid verschaft. Een componist of een muziekgeleerde schrijver, wiens werken door niemand opgemerkt worden, heeft ten slotte altijd nog een onfeilbaar werkend middel bij de hand. Hij gaat naar een bibliotheek, vindt daar allicht een of ander oud vergeeld muziekblad en zegt dan dit te houden voor een manuscript van Bach of Mozart of Beethoven. (Natuurlijk moet het altijd van een grootheid zijn, anders heeft het middel geen succes). Binnen een week tijds wordt er dan in alle couranten en vakbladen van de wereld melding gemaakt van de merkwaardige vondst; de reputatie van den ontdekker is meteen gevestigd en als het manuscript dan even later een waardeloos vodje papier blijkt te zijn, welnu dan hooren we er niets meer van, maar de naam van den ontdekker heeft dan toch een bekendheid gekregen welke men zich met composities niet gauw verschaffen kan —

Dit keer schijnt er echter werkelijk iets ontdekt te zijn: het handschrift van een symphonie die Mozart in zijn jeugd ge-