23

SPORT IN BEELD,

Dr. Otto Peltzer s debuut in Amerika*

(Van onzen Amerikaanschen Correspondent)

Dr. Otto Peltzer, het Duitsche ren-wonder, houder van drie wereld-records — de halve mijl, de 800 M. en de 1500 M. — is er tenslotte in geslaagd, van de Duitsche en Amerikaansche athletiek-autoriteiten vergunning te krijgen om zijn loop-capaciteiten in de Nieuwe Wereld te toonen. Het is de groote vraag, of de Duitscher, die tusschen twee haakjes doctor in de wijsbegeerte is, verstandig heeft gedaan om in Amerikaansche athletiek-wedstrijden uit te komen. Toen de „Sport Behörde" na veel getelegrafeer toestemming gaf, stond Peltzer voor een ander probleem: het comité voor buitenlandsche aangelegenheden van de A.A.U. toonde zich tegen het starten van den Duitschen athleet, aangezien men bevreesd was, dat Otto Peltzer, die ontegenzeggelijk een der voornaamste vertegenwoordigers van het Duitsche Rijk zou zijn tijdens de Olympische Spelen — „geestelijk of lichamelijk letsel zou oploopen".

Het Amerikaansche standpunt is in zeker opzicht te verdedigen. Voor iemand als Peltzer,

die niet gewoon is op overdekte banen te loopen, is elke wedstrijd min of meer riskant. Hij hoeft maar een enkel te verstuiken of uit te glijden in een bocht, en het Duitsche team telt een der kopstukken minder. Daarbij komt, dat de A.A.U. goede lessen gehad heeft met Nurmi en Hoff. Nurmi was nooit meer, wat hij vóór zijn Amerikaansch bezoek beteekende, en Hoff stoofde den A.A.U.-menschen een kooltje door voor geld te gaan polstokspringen.

Enfin, Peltzer kreeg voorloopig verlof om in drie athletische evenementen uit te komen. Zooals ik reeds zei, was het loopen op een planken-baan iets geheel nieuws voor hem. Zijn stijl is typisch die van een outdoorrunner, en men verwachtte dan ook geen bijzondere prestaties na het aanschouwen van zijn indoor-debuut. Hij komt bij iederen stap met zijn volle gewicht op zijn geheele voetzool. Dat maakt zijn loopen schokkerig en... . riskant. De impressie, die de Duitsche athleet op de Amerikaansche autoriteiten gemaakt heeft, was dan ook niet zoo buitengewoon gunstig, ofschoon Peltzer de 1000 yards-race, waarin hij startte, op gedecideerde wijze won.

Peltzer had gezegd, dat hij zijn koffertje onmiddellijk zou pakken, indien hij zijn eersten wedstrijd in Amerika mocht verliezen. De Duitscher kreeg geen bijzonder sterk veld tegenover zich. Ray Dodge van de Illinois A.C., een der Amerikaansche cracks op de 1000 yards, was niet in top-form, en de tijd, nl. 2 m. 18.6 s., is nu ook niet bepaald snel te noemen. Het wereldrecord is 2 m. 12.4 s.

Over de race zelf moet ik toch wat meer vertellen. Onze burgemeester Jimmy Walker pafte het start-schot. Op onbeschofte wijze werd Peltzer onmiddellijk ingesloten en moest op de negende plaats maar zoo'n beetje meehollen. Met alle energie, die er in zijn Duitsche body schuilde, trachtte hij echter uit de klit los te komen. Hij liep slangerige lijntjes, doch telkens waren er weer beenen of ellebogen, die zijn pogen verijdelden. In de bochten werd vreeselijk geknoeid en geduwd, en Ray Dodge kreeg zoo'n opstopper van Peltzer, dat hij binnen de krijtlijn terecht kwam. De baancommissarissen schenen echter zóóveel attentie aan den gast te schenken, dat men Ray voor dit overtredingkje niet disqualificeerde. Bij de derde ronde wist Peltzer zich eindelijk vrij te maken van zijn kleverige rivalen en ging er toen met groote passen vandoor. Een „fair chance" heeft Peltzer tijdens zijn eersten wedwedstrijd gewis niet gehad.

Tijdens deze Millrose-athletiekwedstrijden had ik gelegenheid om den „doctor" even te interviewen. De pers-box was tjokvol. Vol menschen en vol spanning! W/ant Peltzer zou immers loopen. Zijn eerste Amerikaansche race! Zijn eerste draaf-partij binnenshuis! United Press en Associated Press klik-tikten hun nieuws over den ganschen aardbol. Die machtige duim en wijsvinger!

— There's Peltzer! — riep Lewis Burton van de „American", eensklapsl uid, in extase.

— Yes, there he is! — bevestigde Charlie Parker van de „Telegram".

— That's Peltzer, eeeeh ? — teemde Arthur Mann van de „World".

Uw correspondent zei niks. Hij wurmde zich uit zijn benauwd hoekje en klauterde de pers-box uit: regelrecht op den man af, over wien zoo juist gesproken was.

— Herr Doktor Peltzer! — hoorde ik mezelf kweelen — Darf ich Ihnen etwas fragen ?

— Gott sei Dank! Da kann mann endlich 'n mahl Deutsch reden! —antwoordde de doctor, terwijl hij me zijn magere hand reikte.

Ja, die Engelsche taal is iets verschrikkelijks voor den hollenden wijsgeer. De officials van de „Amateur Athletic Union" hadden op een middag vier uren achtereen Engelsch met hem geboomd.

— Ja, dat doet men toch niet! — zei Peltzer, minachtend.

En dan liet hij erop volgen:

— Na, also! Was muss ich Ihnen denn erzahlen ?

— Vertelt u me dan allereerst eens, Herr Doctor, wat heeft u er toe bewogen, om naar dit land te komen ?

— Ik wilde hier het moderne schoolwezen bestudeeren, want ik loop namelijk met het snoode plan rond om professor te worden!"

— Maar u bent toch doctor in de wijsbegeerte ? — klonk m'n vraag, ietwat ongeloovig.

— Ganz recht! — was het strenge, afdoende antwoord.

Om het gesprek wat meer athletisch te maken, vroeg ik, wanneer Peltzer begon hard te loopen.

— Toen ik twintig jaar oud was! — antwoordde hij — Ja, dat is dus vrij laat ?