SPORT IN BEELD

26

rijden. Als het alleen ging om te winnen, konden we wel thuis blijven. Het doel is natuurlijk winnen, maar. ... de sport is ook leuk!

Lezer, ziet hier de impressies, die ik bij onzen nationalen motorkampioen op deed! Wanneer ge ook eens het Plein in Haarlem passeert, wipt dan eens bij hem aan! Hij heeft een klein prijzen-museum. Dat van zijn sport-liefde, van zijn wil om te winnen getuigt, en dat de moeite van bekijken overwaard is! En.... Van Kooten zal het graag laten bewonderen....

LEO LAUER.

(Vervolg.)

! > In de eerste plaats werd dd. 4 December 1907 weer een gewestelijk kampioenschap op de marktplaat svan Béthune gehouden, de plek, waar Georges' debuut plaats vond. Er waren bij dezen kamp zestien deelnemers. Carpentier werd triumfator. Hij sloeg in de finale een zekeren Wetinck, Noordelijk kampioen licht-gewicht.

Doorzetten! Dat was het parool van den professeur. Georges was nog wel jong, maar waarom hem niet, na de eerste successen, ingeschreven voor het wereldkampioenschap, dat dd. 11 Maart 1908 te Parijs zou plaats vinden ? Wel te verstaan — dit was dan weer het wereldkampioenschap voor amateurs in Fransch boksen! Georges kwam uit. Georges won. Georges was dus de eerste op zijn gebied op dit ondermaansche. Tenminste, als men aan den titel „wereldkampioen" in dit verband de volle waarde wil toekennen!

In elk geval was bewezen, dat een phenomeen op pugilistisch gebied in Frankrijk was opgestaan, en dat, ging deze eenmaal over tot de rangen van de beroepsboksers, hij ook daar lauweren zou plukken, ook daar van zich zou doen spreken.

Dit laatste is geschied. . . .

En — wat nog mooier is — reeds zijn eerste gevecht als professional zou Georges Carpentier winnen'

Carpentier wordt professional.

Het was in deze periode, dat de bokssport volgens Engelsche begrippen en reglementen, ook in Frankrijk, wat meer in tel kwam. Descamps, die inderdaad een goed kenner van de pugilistiek was en een uitmuntend vormer en leider van jeugdige krachten, begreep aan de vorderingen, die Georges maakte, dat hij ook in dit Engelsch

DOKsen zou exceüeeren, sterker nog, dat den kleinen Franschman een schitterende carrière zou wachten. Daarvoor was echter noodig, dat de pupil zich geheel aan de sport gaf, m.a.w. dat hij professional werd.

Wat dit laatste betreft, moest de leermeester evenwel een hinderpaal uit den weg ruimen. Zooals het zoo vaak gaat met menschen, die naderhand beroemd worden, kantte ook hier het ouderlijk gezag zich tegen de plannen van Descamps. Papa Carpentier was mijnwerker, en waar bijkans

alle mijnwerkers een groote liefde voor hun métier koesteren, daar was vader's hartewensch, dat de jonge Georges ook nog eens in de aarde zou afdalen teneinde daar met hem den zwarten diamant te garen. Daarbij kwam nog, dat de vrij conservatieve man, wiens heele sport-genoegen bestond uit het aanschouwen van een hanen-combatje, niet kon begrijpen, dat iemand geld, zijn brood kon verdienen met het uitdeelen van stompen. De beide oudste zoons waren mijnwerkers — Georges moest dus hetzelfde vak kiezen. Hij was nu bijna veertien jaar oud, en het werd tijd, dat men een „galibot" van hem maakte, zooals men in deze streken de jeugdige „mineurs" noemt.

Desondanks klopte Francois Descamps op een goeden dag bij papa Carpentier aan. De brave man hief de armen ten hemel en slaakte de meest vreemdsoortige kreten. Het scheen echter, of de moeder meer vertrouwen in de voorspellingen van den leermeester had. Zij kwam tusschen beide, en men vond inderdaad een compromis.

Waaruit dit bestond ? Ware Georges mijnwerker geworden, dan zou hij het eerste halfjaar het geweldige salaris van één franc per dag ontvangen hebben. Welaan, Descamps verbond zich om gedurende zes maanden dit honorarium aan de familie af te dragen, indien men er genoegen mee nam, dat de zoon in het zon-licht bleef, en, instede van in de aarde, in het gymnasium van den professeur zich bekwaamde in het boksen. Waren deze zes maanden voorbij, dan zou men wel verder zien!

En zoo begon de sportieve arbeid. Behoeft het nog betoog, dat zoowel de leermeester als de leerling vol goeden moed van start gingen ?

Wanneer ik weder jong was.. . .

Dat Carpentier van deze algeheele verandering in zijn leven geen spijt heeft gehad, hij heeft het eens zonder omwegen gezegd in een artikel, hetwelk hij voor de wereld-pers schreef. Het is wel interessant deze woorden van den bokser, die hij uitte, toen de groote dagen reeds voorbij waren, hier te publiceeren.

Carpentier schreef aldus!

„Men heeft mij eens gevraagd, of ik, wanneer ik weer van voren af aan moest beginnen, wederom het boksen als beroep zou kiezen. Dat deed ik absoluut. Niet, omdat het lot mij zoo gunstig was, en ik op één avond zooveel geld verdiende, dat ik voor mijn heele verdere leven niet meer behoefde te werken! Ik zou weer bokser worden, omdat de romantiek en het tooverachtige van den ring mij aantrokken, mij nog aantrekken, en dit altoos zullen blijven doen. Ik zou ook daarom weer bokser willen zijn, omdat er geen beroep op aarde is, dat zoo gemakkelijk het contact vormt tusschen den bokser en de uitnemendste mannen op dit ondermaansche. Ik ben in het bezit van een sigaretten-koker, waarop de namen van een groote serie beroemdheden zijn gegraveerd. Dit voorwerp behoort tot mijn grootste schatten.''

Bokser zijn, het wil zeggen, dat men door velen — om het zoo eens uit te drukken — door velen ge eerden begeerd wordt. Carpentier verhaalt ergens anders, dat hij met Jim Sullivan, den mid-gewicht-kampioen in die jaren, te Monte-Carlo moest boksen. Die kamp vond 29 Februari 1912 plaats, en Georges was dus juist 18 jaar oud geworden. Hij wist toen nog niet, hoe het groote leven was, hoe het in de wereld wel toeging. In een vreemde stemming kwamen de bokser en zijn manager in de geld-stad aan. Descamps was, zooals Carpentier het uitdrukte, in een ongenietbare stemming. De man was gewis in zenuw-spanning over den afloop van dit, voor Carpentier belangrijk, gevecht. Hij, Francois, waakte dan ook als een vader over zijn poulain, en nauwelijks waren zij in „Hotel Princesse" gearriveerd, of de leermeester stopte Georges onder de wol. Hij sliep in. En toen hij wederom ontwaakte, toen Descamps hem wekte, zag Georges plots, wat het wil zeggen, een jonge en knappe pugilist te zijn. Over zijn bed waren handen met viooltjes gestrooid. Een van de

vermaardste schoonheden, die zich destijds aan de Rivièra bevond, had de bloemen aan Carpentier gezonden, met de opdracht, ze over den slapenden jongen te verspreiden.

Dat was echter nog niet alles. Voortdurend kreeg Georges boodschappen, invitaties, waarover hij zich niet alleen verwonderde, waarvan hij, het onervaren kind uit Noord-Frankrijk, nog een kleur kreeg ook. Het regende uitnoodigingen om een onderhoud, waarvan hij nimmer had gedroomd.

„De dag zelf" — aldus vertelt de Franschman

Mannen

die er correct uitzien, scheren zich dagelijks.

Men scheert zich pijnloos, vlug en schoon, zonder dat de huid stukgaat of naschrijnt, als men voor het inzeepen de baardoppervlakte inwrijft met 'n weinig

PUROL

60, tube 80 ct. Bij Apoth. en Drogisten