SPORT IN BEELD.

16

Zaterdag jl. herdacht de Haagsche Kegelbond zijn 35-jarig bestaan. Ter gelegenheid van dit feest werd op den genoemden dag een kegelconcours geopend. Op onze illustratie ziet men het bestuur van de jubileerende organisatie, v. 1. n. r. de H.H. K. C. Evers (Comm.), Chr. Kusters (Comm.). E. Reseels (Vice-Voorz.), J. M. Adams (Voorz.), M. A. Greve (le Secr.), R. C. de Kote (Penn.), W. Zittersteijn (2e Secr.). Daar achter de H.H Groenewegen en Trims, resp, voorzitter en scriba van den Ned. Kegelbond.

bergh — Maar breng me naar het hotel, dat ik je opgaf; dat is alles wat ik van je eisch."

Vanaf het moment, waarop Lindbergh zijn „Spirit of St. Louis" te Le Bourget neerzette tot op den huidigen dag, is hij de held van de wereld geweest. Hij heeft geen tijd gehad om de duizende brieven, die men hem zond, te lezen en nog minder, om ze te beantwoorden. Hij heeft zelfs geen tijd gehad om de kranten in te kijken en de eenige uren, dat hij tot zichzelf kon komen, waren.... in de lucht! Na de ovaties te Parijs kwamen de fanfares te Brussel, te Croydon, toen volgden de jubelende ontvangsten in de steden van Amerika, zijn propaganda-vluchten door de Noord-Amerikaansche Staten, later naar Mexico, om de gistende gemoederen te kalmeeren, naar Centraal en Zuid-Amerika, naar Cuba.... en overal die geweldige juichende menschenmassa's, klikkende camera's, shakehands, enhandteekeningen pennen. De menschen kunnen Lindbergh nu eenmaal niet met rust laten. Tijdens zijn verblijf in New-York was hij de gast van een zeer voorname familie, ergens in Long Island. Men nam hem mee naar een dier exclusieve clubs, waarvan men verwacht, dat de leden zich weten te gedragen. Nauwelijks had men vernomen, dat Lindbergh in het clubgebouw zou dineeren, of alle stijfheid verdween. Men verdrong zich om zijn tafel, en een der dames viel hem om den hals met deze woorden: „Ik moest u een zoen geven, mijn zoon wil ook aviateur worden!" Dat was het einde. Begeleid door een escorte vrienden, vluchtte Lindbergh in een der automobielen, en het onderbroken diner werd ten huize van den gastheer en gastvrouw voortgezet.

Men vertelt me, dat Lindbergh tijdens zijn logeer-partij te Long Island op een oogenblik gebrek aan overhemden had.

— Wanneer ik mijn hemden naar den waschman zend —• verklaarde Lindbergh — zie ik ze nooit weerom. Het is net, of iemand me volgt en mijn hemden als souvenirs houdt!

Opvallend is het feit, dat de Oceaan-vlieger zoo vaak blootshoofds op foto's staat. Het aantal hoeden, dat men hem afgekaapt heeft, is legio. Men besteelt hem finaal om een aandenken te hebben. Is het wonder, dat de eenvoudige vlieger beu is van dit leven ? Hij heeft al deze lasten en moeilijkheden moedig gedragen, omdat hij gelooft, dat interesse in hem de belangstelling voor de aviatiek zal bevorderen. De prettigste uren voor Lindbergh van al deze maanden waren inmiddels stellig die te Dallas in Texas, toen hij tot 2 uur in den nacht met zijn ouden vlieg-instructeur, Luitenant Odas Moon, over den leuken tijd op Kelly Field praatte.

Men zegt, dat Lindbergh „geluk" had op zijn Oceaanvlucht. In zeker opzicht is dat waar. Wanneer hij het ongeluk gehad had, dat zijn motor 't onderweg vertikte, had hij een nood-landing op de golven moeten maken, hetgeen nu niet bepaald fortuinlijk geweest zou zijn. Doch het is een absoluut verkeerd standpunt om te beweren, dat „lucky Lindy" als het ware door Vrouwe Fortuna over den Atlantischen Oceaan gedragen werd. Elke ervaren aviateur, die met Lindbergh gevlogen heeft, weet, dat we hier te doen hebben met iemand, die in alle opzichten de uitmuntende

kwaliteiten van een lucht-man bezit. Ik bezocht de Ryan-fabrieken, kort nadat Lindbergh te Parijs geland was. Ik snuffelde door de kaarten en ontwerpen en ik stond paf van het intense, de volmaaktheid, waarmede alles was voorbereid. Toen kwam ik tot de overtuiging, dat hier geen kwestie was van „zuiver geluk".

Lindbergh heeft menige „narrow escape" gehad. Doch, voordat hij zijn vliegtuig met een parachute verliet, sloot hij het contact af, draaide de gaskraan zorgvuldig dicht, zoodat de post-zakken niet verbranden konden, als het vliegtuig ter aarde viel.

Tijdens schietoefeningen in de lucht raakte Lindbergh's toestel eens in een dichten nevel. Plotseling voelde hij een geweldigen schok; zijn vliegtuig was in botsing gekomen met dat van een zijner kameraden. Beide piloten

sprongen overboord en kwamen behouden op den beganen grond terecht. Toen men Lindbergh zocht, vond men hem naast het verongelukte vliegtuig staan, met zijn parachute keurig opgevouwen onder den arm. Zijn commandant vroeg hem, of hij per auto of per vliegtuig naar het kamp wilde terug gaan.

— Captain! — zei Lindbergh, terwijl hij zijn hand aan het vliegkapje bracht — Wanneer u een andere parachute voor me heeft, prefereer ik een vliegtuig!

Men noemt Lindbergh een „dare-devil". Ik noem hem een pionier.

Maar Lindbergh is nu beu van alle festiviteiten. Zijn helden-periode wenscht hij te eindigen! Lindbergh, de afgod heeft zijn tijd gehad, doch Lindbergh, de lucht-man, blijft! Blijft vliegen! En. . . propageeren!

.

Zondag jl. is de strijd om het Hockey-kampioenschap van Nederland beslist. Amsterdam speelde nl. te Deventer gelijk tegen de club van dien naam (1—1). Hierboven de nieuwe kampioenen!