SlJURl IN BhhLD.

2

Over het herstel van de Olympische Spelen.

Een historisch artikel van Pierre de Coubertin.

Onder den naam „Le rétablissement des JeuxOlympiques" vonden wij in het nummer van 15 Juni 1894 van „La revue de Paris" een bijdrage van Pierre de Coubertin. Uit dat artikel, hetwelk hieronder vrij vertaald volgt, blijkt, dat het geschreven werd naar aanleiding van het, nauwelijks een week later in Parijs onder presidium van de Coubertin gehouden, „Congrès international universitaire et sportif", welke vergadering den 23en Juni besloot tot herstel van de Olympische Spelen. Vooral nü is genoemd artikel dus van historisch belang. Maar ook mag het van beteekenis genoemd worden, omdat de bijdrage — naast de interessante bijzonderheden, die zij verschaft — een kijk geeft op het inzicht van den sportsman de Coubertin, een inzicht, dat in zijn dikwijls verrassende juistheid geen commentaar behoeft. Alleen willen wij wijzen op de, uit het artikel blijkende, overeenkomst van de geschillen in de sportwereld van 25 jaar terug met die van heden. Geen wonder, dat de stichter van onze moderne Olym¬

pische Spelen in den slotzin van zijn artikel den sport-vertegenwoordigers het Grieksche voorbeeld van den Godsvrede voor oogen houdt.

„In den tegenwoordigen tijd zijn op het gebied der lichaamsoefeningen drie hoofdsteden als centra te beschouwen: Berlijn, Stockholm en Londen. Daar ontstonden, al of niet bij toeval, drie systemen, die zoowel in doel als in middelen zeer sterk verschillen. In drie woorden zijn die systemen samen te vatten: de oorlog, de gezondheidsleer, de sport.

Nu in de Sorbonne het Internationaal Congres zal worden gehouden, dat het herstel van de Olympische Spelen heeft voor te bereiden, daar is het van eenig belang, den stand van de lichamelijke oefening in vogelvlucht te laten passeeren.

De eeuw, die in een verwarden en onzekeren vrede eindigde en waarvan het begin door bloedige gebeurtenissen werd gekenschetst, volgde op een tijdperk van groote intellectueele werkzaamheid en van niet te miskennen lichamelijke minderwaardigheid. Het zou wellicht gewenscht zijn, van deze te veel uit het oog verloren tegenstelling de verwijderde oorzaken op te sporen. Maar dit behoort niet tot ons gebied. Stellen wij slechts vast, dat aan het einde van de 18e eeuw overal de krachtige lichaamsoefeningen verdwenen zijn! Zelfs Engeland deelde daarin. Toen was geen sprake van het Engeland uit den tijd der Tudors, dat vreugde schiep in lichaamsbeweging in de open lucht, en evenmin bleek er gelijkenis te zijn met het Engeland van Thomas Arnold1). De Britten

De, door de Coubertin zoo gewaardeerde, leider van een school te Rugby.

vormden toen een besluiteloos volk, dat ruwe ras-eigenaardigheden paarde aan een verweeking, die zeer zeker voorbode zou geweest zijn van verval, wanneer Napoleon niet opgetreden was.

In Frankrijk waren de kaatsspelen verdwenen. Daar zou het nog geruimen tijd duren, alvorens de Gouberville's ballon opsteeg, alvorens de, door Siméon Luce beschreven, gevechten van kerspel tegen kerspel plaats vonden, en alvorens de geestelijke van Avranches op een kerkdijken feestdag in een processie naar het strand trok om daar kolf te spelen. En toen men in den tijd van het Directoire, met het voorbeeld van de Oudheid voor oogen, op het Parijsche Champ-de-Mars oefeningen wilde houden, die eenigermate aan de Olympische Spelen herinnerden, ontbrak een onontbeerlijk element: de serieuze deelnemers. Bovendien mankeerde het aan organisatie-vermogen.

Toch is het waar, dat terzelfder tijd aan de Fransche grenzen, en later zelf in Egypte, Oostenrijk, Spanje en

Rusland, de Fransche soldaten gedurende een twintigtal jaren aan de wereld een athletisch schouwspel leverden zooals nog nooit was aanschouwd. Zij verbruikten in die spanne tijds de krachten van verscheidene generaties. Het bloed, dat zij vergoten, was het bloed van athleten.

Ach, hoe groot was Frankrijk's behoefte aan rust na dat tijdperk van moed! Liever ging men zich overgeven aan het domino-spel dan dat men de weliswaar vermoeide spieren inspande. Overstelpt door overwinningen sliep men in, terwijl in Duitschland de ontzettende nederlaag een energie wekte, die stug in de richting ging van de nu voleindigde taak: de instelling van het Duitsche keizerrijk. Op deze wijze ontstond in Berlijn de militaire lichaamsoefening.

In Frankrijk heeft men dikwijls beweerd, dat in de veldslagen van 1860 en 1870 de overwinnaar in wezen de Duitsche schoolmeester was. Ik geloof, dat die eer te groot is, en dat men hier zijn collega, den gymnastiek-onderwijzer, vergeten heeft.

De Duitsche gymnastiek, die — na den slag bij Jena — vurige en overtuigde apostelen vond en daarna bovendien een groot aantal volgzame leerlingen, is energiek in haar bewegingen, en is gegrond op een strenge tucht. In wezen is zij militair. Overal in Duitschland regeerden de hiërarchie, de gehoorzaamheid, de stiptheid. De uniformiteit verscheen in alle levensvormen en de algemeene reglementeering leek den Duitscher een vreugde te verschaffen, welke een Engelschman of een Franschman onmachtig is te begrijpen. Om zich rekenschap te geven van de disciplinerazernij, die het Duitsche volk heeft bevangen, is het voldoende om een

Pierre de Coubertin.

VOORZIET UW WAGEN VAN

Galmei Snubbets

SCHOKBREKERS

VRAAGT ONZE NIEUWE PRIJZEN

® ■

Ballon ^erhoesen

Importeurs: MERTENS & STRAET - Rustenburgerstr. 340-342 - A'dam - Tel. 22903