SPORT IN BEELD

4

Hoe ik Jack Dempsey in New~York ontmoette!

Jack Dempsey, de afgod van het Amerikaansche publiek, is in New-York geweest. Jack kwam om te vechten. Doch dit keer niet in den ring! Jack had een verschil van meening met zijn ex-manager Jack Kearns, die beweert 766.666.66 dollars van hem te moeten ontvangen. Maar de New-Yorkers, anders zoo belust op sensatie, interesseerden zich niet voor deze rechtzaak. Wat die 2000 mannen en vrouwen wilden weten, toen ze Dempsey van het Pennsylvania-Station afhaalden, was: „Gaat Jack weer boksen?" En dit was het

— Well! — zei Jack, met een breeden lach.

antwoord van den oud-wereldkampioen, toen hij in de ontvang-kamer de talrijke vrienden en persmenschen te woord stond: „Not for 50.000.000 dollars! I'm through with fighting forever. I keep telling you fellows that and yet you won't believe me. I'm giving it to you straight. I'm out of competition!"

Dempsey zag er inmiddels patent uit. Tjonge, tjonge, wat schuilt daar een prachtbody in die beige, kameelharen ulster! Men kan zeggen, dat professionalisme schadelijk is voor de sport. Men kan beweren, dat sport ophoudt sport te zijn, zoodra de kopeken beginnen te rinkelen. De gepolijste, geparfumeerde fat, die zich in den Packard van zijn ouden heer naar de tennisvelden laat deinen, is een sportsman, en de landlooper, die in een eerlijk vuistgevecht zijn middagmaal verdient, is een outcast in de sportwereld! Enfin,

{Door onzen Amerikaanschen Correspondent)

Dempsey, William Harrison Dempsey, de man, die eens langs de wegen doolde, en hier en daar als boerenknecht werkte, is thans millionair, hij heeft een schat van een vrouw, en is in het bezit van een renstal. En ondanks die metamorfose is Jack de afgod van het Amerikaansche volk. Men weet, wat Dempsey rijk maakte. Maar de wereld weet niet, hoe de vader aan de duiten kwam, die het gepolijste, geparfumeerde zoontje in een Packard naar de tennisvelden liet deinen. . . .

Ondanks het geroezemoes van de ontvangkamer, heb ik nog even met Dempsey kunnen praten. Ned Brown van de „World" stelde me als Hollandsch journalist aan hem voor.

— Komt u uit Holland ? — vroeg Jack, terwijl hij me een stevigen hand gaf.

Ik bevestigde zijn vraag.

— Well! — zei Jack, met een breeden lach — Ik moet toch eens naar dat landje met de „dikes" en de „wooden-shoes". Mijn vrouw is van Hollandsche origine!

— Waarom gaat u niet naar de Olympische Spelen ? — vroeg ik.

■— Daar hebben we het wel eens over gehad, maar Estelle heeft een film-contract, en ik denk niet, dat we voor het najaar vrij zijn.

Een vrouwelijk wezen interrumpeerde ons gesprek, en vroeg om Jack's handteekening in haar notitie-boekje. Met een onverschillig gebaar krabbelde Jack zijn naam neer.

— Wat wilde ik u ook weer zeggen ? — zei hij, terwijl hij zijn grijzen hoed achter op zijn hoofd duwde — O ja, weet u dat Doug en Mary naar de Olympische Spelen gaan ?

— Douglas en Mary Fairbanks ? — informeerde ik.

— Doug en Mary Fairbanks! — bevestigde Jack.

— Mr. Dempsey! — vroeg ik — Wat denkt u van de match Heeney—Tunney?

— Well, ik voor mij geloof, dat Tom Heeney een flinke vechtersbaas is en dat Gene zijn handen vol zal hebben!

Op dat moment schoten talrijke andere journalisten naar voren en begonnen als gekken te schrijven.

— Ik geloof — ging Dempsey voort — dat Heeney beter is dan men denkt. Ik zag hem tegen Jim Maloney!

Een der persmenschen vroeg, hoe zwaar Jack was.

— I'm two hundred and six pounds! — antwoordde Jack, met een ondeugenden trek.

— En hoe gaat het met uw oogen ? — vroeg een ander.

— Ik kreeg een driehoekige, gapende wond op mijn linker-ooglid, waardoor een zenuw gekwetst werd. Hierdoor werd een spiertje beïnvloed, waardoor ik mijn ooglid niet kon oplichten. Alles is nu weer keurig in orde!

— Is het waar, dat u zich eiken dag trainde ? — klonk mijn vraag.

— Ja, dat is te zeggen, om physiek in conditie te blijven. Niet om weer in den ring te verschijnen! — antwoordde de bokser.

Op dat moment kwam Gus Wilson te voorschijn.

— Come on, Jack, don't let these guys bother you! — klonk het ruw.

Alaar Jack reageerde hierop met deze woorden:

— Het geeft je zoo'n dankbaar gevoel, om zoo hartelijk ontvangen te worden, speciaal, nu ik wereldkampioen-af ben. Werkelijk, de manier van ontvangst vandaag, dat gejuich, toen ik den trein uitstapte, vond ik veel leuker dan het gebrul van de menigte, toen ik kampioen was. Je voelt, dat de menschen nu komen, omdat je Jack Dempsey bent, en niet, omdat je wereldkampioen bent.

Op weg van de ontvang-kamer naar de wachtende automobielen sprak Jack nog over zijn gevecht met Tunney in Chicago.

— Nadat ik Tunney gevloerd had, was ik absoluut op — zei Jack — Het scheen, alsof het canvas van den ring plotseling veranderd was in taaie, vette klei. Ik kon mijn voeten haast niet meer optillen. Tunney was veel te snel voor me. Na het gevecht heb ik eens ernstig met me zelf gepraat. Ik ben toen tot de conclusie gekomen, dat het tijd voor me werd, om de handschoenen aan den kapstok te hangen. I realized, that money is not everything, not ever for a fighter, and I'm too young to toss away my chance of enjoying life.

New-York, April 1928.

Het scheen, alsof het canvas van den ring plotseling veranderd was in taaie, vette klei....