Moderne lnfanterie-wapens

In het begin van den wereldoorlog beschikte de infanterie over mitrailleurs van het oude type Maxim, "en Vickers, wapens van ongeveer 40 tot 50 kg gewicht. Deze mitrailleurs waren door hun constructie en door hun affuittage zeer geschikt voor het afgeven van duurvuur. van vuur op grooten afstand, van vuur in te voren vastgelegde richting bij nacht en nevel en van indirecte vuren. Het waren dan ook wapens, welke zich bij uitstek voor de verdediging leenden. Zij kregen later den naam van „zware mitrailleurs .

Naarmate de oorlog vorderde, werd de vraag naar mitrailleurs steeds grooter. Tenslotte leek de massaproductie van het wapen de eenige oplossing om aan deze vraag te voldoen.

Terzelfder tijd ontstond een streven om, naast den verdediger, ook ook den aanvaller van mitrailleurs te voorzien. Deze wapens moesten dan bij voorkeur een veel geringer gewicht hebben.

Deze twee eischen: mogelijkheid van massaproductie en lager gewicht, vereenigde de constructeur Lewis in zijn bekende Jichte mitrailleur Lewis", een wapen van ongeveer 13,5 kg. Mocht de uitvinding van dit wapen reeds een groote stap in de goede richting zijn toch kon het noch de eigenlijke „zware mitrailleur" vervangen, noch den aanvaller in al zijn bewegingen volgen. Het afgeven van vuren van langeren duur was met het wapen onmogelijk i.v.b. met het warm worden van den loop; bovendien miste het wapen een voldoende affuittage. Aan den anderen kant was het gewicht van 13 5 kg nog te groot, om al de bewegingen van den aanvaller te kunnen volgen. Het wapen remde de aanvallende infanterie; de neiging om bij het wapen te „kleven" werkte verlammend op het elan van den aanval.

In de naoorlogsche jaren werden dan ook vele nieuwe automatische wapens ontworpen, lichte mirtailleurs van ongeveer 9 kg. Een wapen met zulk een gewicht kan aan elke bewegelijkheidseisch voldoen

Parallel met de ontwikkeling van dezen lichten aanvalsmitrailleur liep een ander streven. Niettegenstaande n.1. de invoering van den mitrailleur, type Lewis, deelde men toch den ouden „zware mitrailleur" bij de aanvallende infanterie in, die deze groote vuurbron ook bij den aanval niet wilde missen. Dit ging echter met vele moeilijkheden gepaard; het wapen was te zwaar en te kwetsbaar om m voorste lijn opgesteld te worden. De verplaatsing geschiedde etappesgewijs van de eene geschikte opstellingsplaats naar de volgende; maar de aanvallende infanterie moest nu öf openingen tusschen haar onderdeelen uitsparen, waar de zware mitrailleurs doorheen konden vuren öf wel de mitrailleurs moesten óver de aanvallende infanterie heen 'schieten; dit laatste was, gezien het uitgesproken vlakbaankarakter van deze wapens, niet eenvoudig. Belemmerde de lichte

1219