Marineblad
Volkenrechtelijk 77).
Op 9 Januari 1917 gaf de Keizer van Duitschland order om met ingang van 1 Februari den onbeperkten duikbootoorlog te beginnen. De wateren rondom Engeland, Frankrijk, Italië en het Oostelijke gedeelte van de Middellandsche Zee werden tot „Sperrgebiet" verklaard, e- 1 „„Sperrgebiet" ist ein Gebiet, in dem jederzeit ohne „bmzel„warnung" am Kriege Nichtbeteiligte behandelt werden wie der „Feind." ™).
De Duitsche Regeering wist, dat deze stap waarschijnlijk de Vereenigde Staten aan de zijde der Geallieerden zou brengen; de nota's van Amerika naar aanleiding van getorpedeerde Amerikaanscne koopvaardijschepen lieten hieromtrent geen twijfel, doch zij hoopte Engeland tot den vrede te hebben gedwongen, vóórdat de hulp van Amerika effectief werd.
Nadat 3 Amerikaansche handelsschepen door Duitsche onderzeebooten tot zinken waren gebracht, verklaarden de Vereenigde Staten op 6 April 1917 den oorlog aan Duitschland.
Wij zagen reeds, dat hiermede de eenige factor verviel, die Engeland belet had zijn blokkade-maatregelen zoo streng te maken ais mogelijk was, en dat gelijkertijd dé leverancier van Duitschland zijn leveranties staakte.
De maatregelen, die de Geallieerden nu zonder eenig bezwaar nemen konden, waren:
1°. alle toevoeren naar Nederland, Denemarken en de Scandinavische
landen verbieden, of 2°. aan genoemde landen goederen leveren in ruil voor door deze
landen te leveren producten, en zoodoende hun uitvoer geheel
beheerschen.
De onder 1° genoemde oplossing stuitte, vreemd genoeg, op bezwaren van Engeland; zijn uitvoer naar de Neutralen had in 1913 42 millioen pond bedragen, in 1915 66 millioen pond en in 1916 76 millioen pond — derhalve waren de Engelsche handelaren sterk gekant tegen het geheel stopzetten daarvan; bovendien vreesde Engeland, dat in dit geval Nederland, Denemarken en de Scandinavische landen op hun beurt den export van voedingsmiddelen naar Engeland zouden staken.
Als gevolg van onderling overleg der Geallieerden werd nu be-
77) Gegevens ontleend aan Guichard, Blocus Naval.
78) Vanselow, Völkerrecht, p. 200.
1484