390

in den Westelijken Stillen Oceaan plaats gehad. De officieele bescheiden betreffende de overeenkomst der beide mogendheden zijn onlangs in de Duitsche officieele courant afgekondigd, zoodat hiermede op koloniaal gebied weder een belangrijk fait accompli kan geconstateerd worden.

De overeenkomst tusschen de beide mogendheden is geformuleerd in twee verklaringen; de eene betreft de grenzen, de anderen de wederzijdsche vrijheid van handel en verkeer. In beide wordt de benaming „ Westelijke Stille Oceaan" aldus omschreven dat daaronder wordt verstaan de oppervlakte tusschen den lödea graad noorder- en den 30sten zuiderbreedte, en tusschen den 165sten graad lengte westelijk en den 130sten lengte oostelijk van Greenwich. Deze oppervlakte wordt door eene demarcatielijn in tweeën verdeeld. De lijn begint in de nabijheid van Mitre Rock aan de noordoostkust van Nieuw Guinea onder den 8en graad zuiderbreedte, die de grens tusschen de Duitsche en Britsche bezittingen aan de kust vormt. Zij volgt dezen breedtegraad parallel, neemt vervolgeus eene korte noordoostwaartsche richting tusschen Treasury-eiland en Sorthland-eiland. Van laatstgenoemd eiland af verkrijgt zij eene zuid-oostelijke richting, zoodanig dat zij langs de Salomons-eilanden loopt, om ten slotte tusschen deze en het eiland Maleita in een nagenoeg rechten hoek weder naar noordoost te loopen, tusschen de Maarschalks- en Gilberts-eilanden door.

Wanneer wij die lijn op de kaart nagaan, dan zien wij, dat aan Duitschland wordt toegekend: nevens de bekende gedeelten van Nieuw Guinea ook de Admiraliteits-eilanden, Nieuw Brittannië, Nieuw Ierland, drie van de grootste eilanden der Salomonsgroep, en wel Bougainville, Choiseul en Isabelle, en eindelijk de geheele groep der Maarschalkseilanden.

Ieder der contracteerende mogendheden verbindt zich, de belangen der andere te eerbiedigen, voorts de Samoa- en de Tonga-eilanden, benevens het eiland Niue te beschouwen als