DB BRITSCHE SOCIALISTISCHE PARTIJ. 647

betalen van het vereischte loon wèl mogelijk wordt. Vindt zulk een reorganisatie niet plaats, dan zal het parlement besluiten welke vorm van publiek eigendom of beheer geschikt is om de betrokken industrie tot het vereischte peil op te voeren.

Hier vinden wij den eisch van een algemeen minimum bestaanstoon dus nauw verbonden met den eisch van... socialisatie. Dat deze band bewust is gelegd, blijkt wel uit een toelichtend artikel van H. N. Brailsford in „The New Leader", waarin hij o.m. zegt: ...„Men kan de massa niet in beroering brengen voor een bank-politiek of een uitgewerkt plan van industrieele reorganisatie. Wel kan men haar in beroering brengen voor den eenvoudigen eisch van een loon, dat een menschwaardig bestaan verzekert". Verder zegt hij: „Met open oogen dragen wij het onmogelijke". Alle verdedigers van dezen eisch zijn er zich volkomen van bewust, vervolgt Brailsford, dat de industrie niet algemeen zoo'n loon kan betalen, zoolang zij staat op den grondslag van concurrentie, verspilling, overbodige luxe en werkloosheid. Het is dus eigenlijk een strategische eisch, strategisch zoowel in Politieken- als in algemeen maatschappelijken en economischen zin... >,Het eischen van een „living wage" is, in duidelijke taal, het eischen Van Socialisme".

Er was oppositie van Dr. Salter en merkwaardigerwijze ook van E. Shinwell, die beiden de voorkeur geven aan een directe agitatie Voor socialisatie, omdat al van te voren vaststaat, dat dergelijke eischen bij den huidigen stand van zaken niet algemeen verwezenlijkt kunnen Worden. Hun invloed bleek gering. De resolutie werd aangenomen rnet 554 tegen 64 stemmen.

Dit zijn wel de drie belangrijkste punten. Er was nog een rapport °ver de herziening der staatsinrichting, en er werden resoluties aangenomen tegen het Britsche imperialisme in Egypte, voor de afschaffing van de doodstraf, enz. — teveel om in een naschrift te behandelen.

Er was ook critiek, scherp en raak, op de handelingen van sommige rninisters in de vroegere arbeidersregeering. George Buchanan, de J°nge afgevaardigde van de Clyde, ging daarbij zeer ver. Eén der andere jongeren, John Beckett, kwam daartegen op in gematigden toon. De resolutie waarbij het beleid van Macdonald en zijn vrienden Werd goedgekeurd, werd tenslotte aangenomen met 398 tegen 139 Stemmen. (Er zijn hierbij blijkbaar nogal wat blanco-stemmers geweest!)

Harde maar zakelijke critiek en opgewonden debatten over belangrijke vraagstukken zijn in onze kringen gewoonlijk teekenen van groei en innerlijke kracht. Het staat dan ook voor ieder, die de verslagen in de arbeiderspers gelezen heeft, vast, dat dit een goed congres is