TOONEELOVERZICHT

vast willen en wenschen. Alles wordt hier pêle mêle door elkaar opgevoerd.

Voor de Franschen is Marivaux, evenals Molière, een bijna heilige traditie geworden, maar, eerlijk gezegd, de subtiele nuances der gevoelens van zijn personnages, erkennend, en ook zijn geraffineerde elegantie van stijl, en het welluidende „cliquetis de mots" in zijn sierlijken dialoog apprecieerend, kan ik hem, nu in 1928, niet zoo bijzonder belangrijk meer voor ons tooneel vinden, althans niet meer dan aangename, charmante, elegante, gracieuze, lichte tooneel-vermakelijkheid van de beste soort. De principes van de Petite Scène bleken, zooals meestal het geval is, heel wat mooier dan de toepassing er van in de practijk. Wat de décor-architectuur aangaat, deze was volkomen in harmonie met bovenstaande principes, maar een prins die de s en de c niet uit kan spreken, maar alleen ietwat fluitend sissen, en een Silvia die uiterlijk veel te oud is, althans in 't geheel niet de illusie van jonge, landelijke schoonheid „en fleur" geeft, zijn nu niet bepaald de middelen om „par des moyens trés modernes' oude stukken in 1928 opnieuw zeer genietbaar te maken. Er waren maar enkele spelers, o.a. Arlequin (Alphand) die blijken gaven, goed acteur en niet (in den minder goeden zin) dilettant te wezen, maar ook deze Arlequin had een gebrek: hij was een zóó weinig gracieuze Arlequin en een zóó door en door echt boersche landelijke knaap, dat het op hem verlieven der aristocratische, elegante hofdame té onwaarschijnlijk werd.

Van Molière werd opgevoerd „Le Médecin Volant" (de eenige klucht, met „Jalousie du Barbouillé", die van de allereerste spelen van Molière bewaard is gebleven), in een alleraardigste mise-en-scène een tréteau op het tooneel, . met aan weerszijden een Speleman uit den ouden tijd, en met, als in een poppenkast, een huisje, waar aan den eenen kant een als dokter verkleede minnaar door een raam inspringt om er aan den anderen kant als zijn mismaakte broer weer uit te komen door 't tegenovergestelde raam, en beide personnages zijn dezelfde persoon, in transformatie. In heerlijk vlug tempo gespeeld, met Alphand als Sganarelle, de zich èn als dokter èn als mismaakte transformeerende, en met een primitieve boert, die aan de oude Jan Klaassen-vertooningen herinnerde, was deze Molière-farce wel

héél vermakelijk dol, maar toch zijn we hier nu niet aan

ontgroeid, en is het de moeite waard dat een Fransch gezelschap hiervoor heelemaal uit Parijs kwam?

Het Théatre Ambulant de la Petite Scène vertoont ook oude opera's en operettes, en ik zal daarover hier niet schrijven, maar een zeer merkwaardige ballet-pantomime van E. de Gramont met muziek van Arthur Honegger (niet oud dus, maar zeer modern)

XII 6