DE DWARSKIJKERS VAN BAKUBA
183
accoorden verstorven waren. Stel ons dus niet teleur. Gezegend zij Uw doorzicht, geprezen Uwe andere talenten. Omeïn!
— In orde, ik kom er toch niet af, dat merk ik wel, antwoordde de Heerscher. Gaat in vrede naar huis, maar neemt niet, zoogenaamd bij vergissing, mijn cadeautjes weer mee. Als er een speld aan mankeert, laat ik je door mijn Bedoeienen achtervolgen en in de pan hakken. Dag, dag, neemt nu maar meteen de beenen. Over een minuut begint de Derwisch weer te schreeuwen en dan moet ik voor mijn goed fatsoen meebalken. Aju, Sjolem Aleichim,
Zoodra de laatste verdwenen was, liet hij de vensters open gooien en beval dat de paleisnachtegaal een deuntje moest zingen. Luisterend naar dat verkwikkend geluid, zette hij zich te peinzen en kwam dra tot een resultaat. Hij smeet een gouden bekken door een ruit en op dat gedruisch snelde een slaaf toe. Haroen al Raschid keek hem grimmig aan, om den eerbied er in te houden.
— Haal terstond Moeley Aboel hier! beval hij.
De slaaf, die op zijn knieën lag te bibberen, in de zekere overtuiging dat de Chalief achter een van zijn schelmenstreken was gekomen, maakte van opluchting een salte mortale dóór het venster. Op straat liep hij meteen in draf naar het Stationsplein, waar, op een hoek van het Grand Hotel, Moeley Aboel met zijn schoenpoetsbak stond. In de veronderstelling dat Haroen's grimmig gezicht op Moeley was gemunt, greep hij dezen in zijn kraag en sleurde hem op een holletje naar het paleis. Hij smeet den schoenpoetser als een ouden voddenzak voor de voeten van den Chalief neer, prevelde drie maal: „Allah is groot, maar ik zou niet graag in Moeley's plaats zijn" en maakte zich met achterwaarts-springende buigingen uit de voeten.
— Moeley Aboel, zei de Chalief vriendelijk en wees den naar adem hijgenden man een voetenbankje aan, ga zitten en steek een goeie sigaar op, als je er een bij je hebt. Hoe staat het met de negotie?
— Slecht, bij Uw kinders gezond, zwoer Moeley Aboel, die dacht dat het om zijn achterstallige belasting ging,