DE ROMAN VAN EEN SCHILDER.

nemen, moest alleen na den maaltijd veertigmaal langzaam den tuin op en neer loopen. Een kuur, die Anna thans al sinds eenige maanden toepaste en die haar uitstekend beviel! Stipt betrachtte zij het professorale voorschrift en het gebeurde maar uiterst zelden, dat zij den dierbaren plicht verzuimde.

Op Veldzicht waren er echter moeilijkheden ontstaan, die zij aanvankelijk niet had voorzien. Want de Limburgsche moestuin was ongetwijfeld een heel stuk breeder dan de smalle lap grond, waarop zij in den Haag experimenteerde. Het schoot haar te binnen, dat het allicht vermoeiend en schadelijk zou zijn, indien zij ook den nieuwen, langeren afstand veertigmaal wilde afleggen. Zij moest zich beperken, maar het scheen niet zoo eenvoudig, om precies de juiste verhouding te berekenen. Vandaar, dat zij een andere methode bedacht! Gelukkig had zij eenmaal in den Haag de passen geteld, die zij verzetten moest om aan de bevelen van den professor te voldoen. Het waren er toen veertienhonderd zes-en-tachtig geweest. En zij besloot in Limburg van deze ervaring te profiteeren en de lengte van het traject naar het aantal schreden af te meten.

(Wordt vervolgd).