MIA

„Ik zal u nog wat geven, maar denk eraan, alleen in het uiterste geval er gebruik van maken."

Zij begint weer naar haar viool te verlangen. Zij kan toch niet zoo lang zonder muziek blijven en het is alsof dit haar helpt. In haar muziek kan zij zichzelf heelemaal vergeten en dan door de morphine is het ook alsof alles meer naar den achtergrond verdwijnt. Het lijkt nu alles zoo lang geleden en zoo veraf.

„Ik geloof heusch, dat je wat kalmer wordt," zegt Tante Lize.

„Ja, gelukkig wel," zegt Mia met afwezige oogen. „Als je nu toch weer viool speelt, kunnen wij weieens muziekavondjes organiseeren." „Hè, ja!"

Mia kijkt belangstellend naar Tante Lize. Wat ziet zij er nog jong uit en zoo elegant in haar robe van groene charmeuse. Merkwaardig slank is zij nog. Haar figuur heeft een nog jeugdige soepelheid, niettegenstaande haar witte haar. Prachtig, zijïg wit haar, kunstig gegolfd. Hoe zou zij dat zoo krijgen? Mia dacht, dat grijs haar niet geonduleerd kon worden, want dat het dan geel werd. Eigenlijk heeft zij er al dien tijd niet op gelet. Zij heeft niets opgemerkt van de dingen om zich heen. Zij voelde zich ook steeds zoo ellendig. Zij zit in een grooten zachten stoel, waar zij haast heelemaal in verdwijnt en geniet van de thee, die Tante Lize voor haar schenkt en van de kleine sandwiches, belegd met heerlijkheden. Een gezellige kamer van een voorname, rustige distinctie, is deze muziekkamer, met de groen damasten muurbespanning en groen zijden gordijnen! Over den vleugel die prachtige, kostbare shawl, een kunstwerk op zichzelf, in zachte tinten. Als zij haar oogen half sluit, vloeien alle kleuren harmonisch ineen. Mooi zou die shawl staan op een avondtoilet en dan al die pracht-kleuren om je heen, zoodat je gehuld was in één kleurenweelde, net een gedicht! Zij zucht verlicht. Zij begint zich heusch veel beter te voelen.

„Tante, speelt u nog wel eens piano?"

„Jawel, maar ik kan er niet veel meer van."