	<p>
		VILLA MORGENROOD	</p>
	<p>
		te zeggen. Hij prevelde wat voor zich uit. — 't Zal wel gaan, meende hij dan.	</p>
	<p>
		— Mooi, mooi, wreef Kieven zich de handjes. — 'k Zal	</p>
	<p>
		maar krassen, hè? Dit is vijf en twintig moest ook wel	</p>
	<p>
		voor zulke gekke dagen. En ze vroegen wat goeds.... en u bent een goed nummer, meneer Hessels.... heel goed.	</p>
	<p>
		Gerard boog voor dank.	</p>
	<p>
		— Och, och, steunde 't dikke mannetje — wat ik hier al niet krijg. Artist.... geen aasje, als u mij vraagt, 't Wil op	</p>
	<p>
		de ,,bühne". Kan toch niet allemaal. Och, u weet het zelf	</p>
	<p>
		u weet het zelf hoef ik nog wat te zeggen?	</p>
	<p>
		Gerard knikte maar, wilde hierop niet veel antwoorden.	</p>
	<p>
		Onverdroten ging Kieven door. — Artist kijk en	</p>
	<p>
		hij wees naar de kaarten aan de wand.—Wat is daar bij? Ja,	</p>
	<p>
		goeds ook, maar 't meeste Nou, die 't hebben wil, kan	</p>
	<p>
		't nemen, waarom niet? Voor een zoet prijsje is er nog al wat bij. Maar vraagt u mij hij wees op z'n goor overhemd — nou, dan zeg ik.... nee, ik zeg niks, maar ik haal m'n schouders op. De meesten heb ik zien werken, hier in Amsterdam of ergens anders, 'k Oordeel graag zelf, geef niet veel om een plaatje. — U is een goed nummer, meneer Hessels, betuigde Kieven nog eens en bood Gerard een sigaar met een bandje uit een groote ouderwetsche, zwaar leeren koker, die hij opdiepte uit de voering van z'n jas. Vertrouwelijk stond hij naast Gerard. — U is een goed nummer, u komt nog wel es terug?	</p>
	<p>
		Gerard wist niet, hoe hij 't had. Kieven was nooit hondsch	</p>
	<p>
		of beroerd tegen hem, maar zoo Nog op straat was hij	</p>
	<p>
		niet van zijn verwondering bekomen. Peinzend staarde hij op z'n sigaar. Nu, die had de oude wel aan hem verdiend ... maar.... wat zou er achter die vriendelijkheid zitten? vroeg hij zich wantrouwend. — Wat zou .... wat kon.... ? Hij vatte 't niet. Maar waarom zou er ook? Zeker was hij gevraagd en dus sloot Kieven af.... en zoo niet, aan hem verdiende hij toch evenveel, als aan ieder ander. Kieven mocht zijn werk, wist hij. Hij zag hem meermalen in de zaal, als hij z'n levensliedjes bracht, hij had hem zien knikken, zien handje plakken. Kieven was een van de weinige impre-	</p>
    <div id="page_citation" style="display:none;">Nederland jrg 81, 1929 [volgno 3]. Geraadpleegd op Delpher op 29-04-2024, https://resolver.kb.nl/resolve?urn=dts:872003:mpeg21:0001</div>