VILLA MORGENROOD

ter was het uit. Ze had de „pil" wel een klap om z'n

ooren willen drillen. Pijn voelde ze, erge pijn. Of dat nu van de lever of van de milt kwam, was haar totaal onverschillig, maar hij was er om haar te genezen. Als hij dat niet kon, waarvoor was hij dan dokter? Niet meer dansen? De vent

met z'n praatjes! Dansen zou ze dansen moest ze

en ze danste voort tot de pijnen te hevig werden en ze zich, hoe ongaarne ook, in het onvermijdelijke moest schikken.

Ze maakte een zware tijd door. Verdiensten had ze niet en haar beide meisjes waren nog klein. Toen was 't wel eens raar gegaan. Als God je verlaat, pak je de staart van de duivel. Eindelijk kwam ze bij het gezelschap van Peter Pot, dat de Eglantiersschouwburg bespeelde, voor kleine rolletjes. Maar toen 't bleek, hoe goed ze een straatmeid, een heibeiige achterbuurtvrouw, een pandjeshoudster, een kroegbazin of kamerverhuurster kon voorstellen, werd ze een van de sterren van 't gezelschap. Zonder haar vielen De barmeid,

Neel uit het slop, Blonde Bet, De Nachtkroeg met haar

werden ze een succes. Ze sleepte 't geld naar de Eglantiers en Peter Pot, hoewel schriel in het loonen, betaalde haar ruime gage. Toch trok 't acteeren Sonja niet aan, dansen, 't dansen gold slechts bij haar en te hooger rekende ze 't aan, nu ze zelf niet meer kon. Haar kinderen leerde ze 't, zooals eens haar moeder 't haar deed. Van Cato, h'r oudste, beleefde ze niet veel plezier. Die had geen gevoel, geen elegance, geen nee, dat werd niets, die had al 't stakerige van h'r vader, een taaie komiekeling. Soubrette was ze nu en dat was ook alles, wat ze worden kon. Maar Jenny ... haar vader was een baron of graaf, een heer in ieder geval Jenny was lenig en spierig, had haar talent. Die

werd zeker iets, als ze straks op de planken kwam. Voorhands genoot ze van dit vooruitzicht of 't haar zelf betrof. Met het gelaat naar een groote danseusefiguur, dat haarzelf in een glansnummer voorstelde, dommelde Sonja in, doorzwevend de luchtige wereld van de dans, die nu eenmaal haar wereld was en bleef.

Plots schrikte ze op een sleutel klikte in het slot

jonge stemmen lachten in de gang. Ze wreef de oogen met

VIII J