JACOB WINKLER PRINS •
den. 'k Was wel wat soezerig en uit mijn evenwicht. Ik begon met te verdwalen in de eenzaamheid en moest met mijn tamelijk zwaar valies een heel eind terug om den goeden weg te zoeken, 's Nachts sliep ik alles behalve rustig hoewel ik telkens in mezelf zei: „O wat een heerlijke lucht, o hoe frisch!" Vannacht ging het alweer veel beter.
'k Trof alles in goede orde aan. 't Dienstmeisje verzorgde trouw de kippen, ging voor de kippen grove maïs halen, en rijst en gemalen maïs; want tijdens mijn afwezigheid was een kip zoo goed geweest op een geheimzinnige en aan menschen onbekende manier ergens uit een verborgen hoekje te voorschijn te komen, met zeven jonge kuikens, die nu een maand oud zijn en van mij vrij grove maïs krijgen en de heele korrels wat netjes naar binnen werken....
Op 't oogenblik ruischt de wind hier klagelijk door mijn dennen; t geluid ongeveer van een verre zee: met aanzwellingen en wegfluisteringen, erg geheimzinnig in de eenzaamheid. Toch heb ik een groot ruim gevoel van rust, al verzeker ik mezelf dikwijls, dat er nog veel is, waarover ik allesbehalve rustig mag zijn.
Ook kwam er nog al bezoek aan mijn tuin; twee keer per trein dezelfde dame uit Apeldoorn met een zoon. Uit Vlissingen heelemaal twee dames, ook met een zoontje, maar jonger; beide nichtjes van me, die vroeger bij ons logeerden; toen nog dol-wilde kinderen, op Celebes geboren, waarmede ik dagwandelingen deed door de Soerensche bosschen. De tuin was toen juist open, zoodat beiden naar hartelust kijkjes konden nemen, maar niet in huis.
Van letterkundig werken komt nog niet veel. Ik heb allerlei kleinigheden te doen in huis. Morgen ga ik denkelijk naar Apeldoorn, als 't weer niet te slecht is. Ik neem dan dit schrijven mee voor de post. Het is er vandaag kermis en overvol. Als ik tijd heb, ga ik ook kijken bij de familie W(egerif) in de Koornstraat en zal daar 't een en ander vertellen, 'k Verheug mij op eenige gezellige dagen, als je komt in mijn tuin. ...«
Dat was mijn derde bezoek aan zijn tuin; eenmaal was