JACOB WINKLER PRINS
helaas, niet. Een gedeelte daarvan werd na zijn dood gevonden ....
Nog eenmaal zoude ik hem ontmoeten, vluchtig aan een station, hij op weg naar Voorburg, ik op weg naar een andere stad. Hij had literaire plannen, zooals hij mij in de gauwigheid zeide; ik zou er wel spoedig van hooren....
Ik kon toen niet vermoeden hem nimmer terug te zien....
Zijn tooneelstuk in vier bedrijven: »Beatrice of Rome in 1513«, voltooid te Voorburg, 20 Februari 1904, is te beschouwen als de apotheose van zijn dichterleven. Door het drama-zelf komen wij te staan te midden van het felle leven in dat oude Rome van de Renaissance, zien de woelingen der partijen, krijgen een blik op het naar Kunst verlangende Frankrijk dier dagen, zien vóór ons de groote figuren uit dat tijdperk van het heerlijk Italië, dat leed en streed en bloeide tot heil der wereld.
't Stuk is doorglansd van Raphael's liefde tot Beatrice,
die hem op zeker oogenblik wordt ontvoerd en later
terug gegeven.... Wij krijgen door de handeling van het werk een blik in het innerlijk van de velen, die op den voorgrond traden in dien grooten, geweldigen tijd.
Maar óók den dichter-zelf leert men er dieper door kennen. Heeft ook hij niet gestreden voor, geleden door.... de Kunst? Leeren wilde hij immer, altijd leeren, net als Raphael; en nooit was hij tevreden....
Luisteren wij nu naar het gesprek tusschen de kantwerkster Beatrice en Raphael in het veertiende tooneel van het eerste bedrijf:
«Beatrice: Neen, m'n lieve beste, jonge vriend, ge zijt veel te bescheiden. Ge hebt veel van Leonardo geleerd, van Perugino; van Massacio; van talloos anderen. Nu hebben ze u niets meer te zeggen. Maar nu hebt gij 't woord, nu zijt gij het licht....
Raphael: Alweer mis, Beatrice. Leeren moet ik nog altijd. ... van heel de wereld, van iedereen. Dat is juist waarin m'n kracht ligt; wat de anderen missen. Zij zijn een-