VERZEN

door

HÉLÈNE SWARTH.

L

HAVERSCHOVEN.

De haverschoven, geel op 't bruine veld, Gelijken blonde havelooze vrouwen, In rosse flarden, ruig met rafelmouwen, In droeven stoet devootlijk opgesteld, Geknield, gebogen, of zij biddend rouwen. En, moe, soms de éen naar de andere overhelt, Als klom zij zwaar tot waar de glooiing zwelt Naar 't lage zwerk van somber hemelgrauwen.

Plots komt een stralenbui van avondrood Het wollen dek der wolken openscheuren En kleedt in gouden praal haar armlijk treuren En lengt haar schaduw donker, tragisch groot. En, slakend laatste liefde- en levensgeuren, In al haar halmen voelen ze al den dood.