OOME JAAP VERTELT.

drie kiender, dan erst um alle hoeken en kante gekeke, of dat loopende ding daor ok êrs6) stond of liep. Nee? Gin gevaor? Dan gauw de zydeur ien en de geut over naor den opkamer. Want daor kwam Jan nooit. Meschien is de dooje kjel ien meer as dartig jaor ien 't huus nooit êrreges anders gewest as ien de keuke um te ete, opten deel um te wêrreke, en ien 't kamertje bove de koestal um te slaope.

Hy keek niet ins naor Grada. Die was t'r niet veur hum. En Grada keek schoeks mar schouw naor hum, schrikechtig, as de kjel ien de buurt was. Ze liep 'm altoos uutte voete.

't Het zoo jaore gegaon. Tot 't ouwe minse ware.

Op 'n aovend ien de laoten hêrst, toen 't al 'n goeje poos donker was, viel moeder Grada opins by d'r dochter Mietje ien Eist den huus ien.

„Laot me toch asteblieft hier doodgaon, kiend!" zei ze, en viel op 'n stoel by de taofel.

Barrebaos! Wat zag dat ouwe mins t'r uut! Broodmager. En 'n kleur as vuur. En mar hoeste. Ze greep reddeur naor de borst. Ze viel al gauw van d'r eige zeilevers.

Ze hebbe ze op bed gebrocht, en den dokter gehold. Zwaore longontsteking, zei meneer, 't Zou wel verkeerd gaon. Ze lag'mar bute kennis, vier dage, vyf dage. Veur den dood het ze 't opgehold. Ze wier wer beter. Mar wou niet werum naor Jan. Wiestie waor ze was? Wel nee! Stil, zonder wat te zegge, was ze eweg gesluupt. Ien den aovend.

„Nee, Miet, ge mot oe ouwe moeder niet eweg jage, kiend, laot me hier blieve. 'k Was al lang ziek en ik docht op z'n lest, da'k gong stêrreve. En a'k t'r dan zou komme te ligge, en me nie mer weere kos, was ik mar bang, dattie me nog de keel dicht kniepe zou. Meer as dertig jaor hettie al mit 't plan umheer geloope. Elleke keer zag ik 'm wer 'n schêrrep mes zitte te sliepe. As 'n vliem was 't al. En nog zattie 't ding altoos ien 'n stil huukske van den deel

e) ergens.