SPEL.

wijd open. Verbeeld je, verbééld je! Janne verliefd op Jules! Ze kon een lachje haast niet binnen houden. Een type als Jules. ... die naar niemand keek als naar haar, omdat hij nog altijd verliefd was.... en die 'toch kon

krijgen wie hij hebben wou Ze was nog al niet benijd

toen ze zich voor 't eerst samen lieten zien!....

Zij schrok van het opengaan der kamerdeur, Janne die binnenkwam met de bloemen die zij beneden had verzorgd.

„Schrok je van me?"

„Ja.... ik dommelde juist 'n beetje, geloof ik...."

„Dan zal ik je maar weer met rust laten."

Ze keek weer heel gewoon nu. Ach, het was misschien niets. Erna gooide zich op zij, wrevelig en met plots verstugd gezicht, als een kind wie men iets afneemt. Ze had ook al die vorige dagen immers nooit iets gemerkt....

Nou ja! En toch tóch Een klein spotlachje krulde

haar mooi rood mondje; er danste een vonkje in haar halfdichte oogen.

Van dezen dag krópen de uren; zij verveelde zich. Zij had geen lust in praten en ze wilde niet voorgelezen worden; zij snauwde tegen Janne's eindeloos geduld en kon het niet uitstaan dat die niet terug snauwde, maar ondeerbaar leek te blijven voor haar onredelijke boosheden.

„Vraag je of Jules dadelijk boven komt als hij thuis komt? Haar verzoek had den klank van een bevel.

„Maar dat doet hij toch altijd!" wierp Janne verwonderd tegen. „Hij staat nauwelijks stil om zijn hoed aan den kapstok te hangen!"

„Dat vraag ik je niet! Doe nou maar wat ik zeg!"

Met een driftige heftigheid trok ze hem naar zich toe, toen hij als alle dagen zich over haar heen boog.

„Jules ik heb zoo naar je verlangd Zij trok zijn

hoofd tot dicht boven het hare; hij knielde naast het bed.

„Dwaas klein vrouwtje", glimlachte hij, „wat is er dan voor bijzonders aan de hand?"

Zij lachte zachtjes, streelde zijn haar, legde haar armen vast om zijn nek. Haar nu bijna kinderlijk gezicht, licht door den glans der oogen, was zonder één schaduw.