TOONEEL OVERZICHT.

757

weid, bracht zij ons direct in contact met de Anna, zooals de schrijver van Die Flamme haar bedoeld heeft.

Kathe Dorsch, evenals Moissi, heeft de grootste charme in haar stem, (zij was oorspronkelijk operette-ster), waarmede zij de zaal betoovert. Het mooiste is die, wanneer zij zacht fluistert en streelt en vleit, en innige dingen zegt, maar als zij haar, zooals Duitsche acteurs en actrices zoo veel doen, forceert, klinkt zij wel eens een enkelen keer onnatuurlijk en dus onaangenaam. Overigens is zij een echt natuurkind, alles wat zij juicht en snikt en lacht en weent komt regelrecht uit het hart, en wordt spontaan geuit. Zij doorleeft alles wat zij speelt, en is dus eene actrice, die niet boven haar rol staat, maar die er door bezield wordt en haar belééft. Vaak is zij (dit was ook met Duse het geval) zóó geheel en al in haar rol opgegaan, b.v. in Die Flamme en in Liebelei, dat zij er, nadat het gordijn voor 't laatst gevallen is, geheel ontdaan van is.

In André Picard's Kiki — indertijd door Jo Feiten-Steenbergen gespeeld — toonde Kathe Dorsch ons, hoeveel er in deze rol zit, dat wij er nooit achter vermoed hadden en, hoewel Duitsche, en Duitsch sprekend, leek zij een echte Fransche, en wel een echte Parijsche „gamine", met een zonderling mixtum er doorheen van maagdelijke onschuld, geraffineerd cocottetje, naïef ingénuetje en krabbend katje. Zooveel gaminerie en espièglerie hebben wij hier zelden op de planken zien robbedoezen en kraaien en huppelen en springen, en stormenderhand veroverde deze Kiki het Hollandsch publiek.

Ik moet nog even er op wijzen, dat zij een voortreffelijk tegenspeler had in Ulrich Bettac, en dat nog een ander acteur, Werner Hollmann, die van de beste komaf was als medespeler in dergelijke stukken.

Otto Tressier — „vom Wiener Burgtheater", bitte! — en Hilda Wegener — „vom Wiener Burgtheater", bitte! — hebben in Holland triomfen gevierd met een klein troepje spelers, die eveneens „vom Wiener Burgtheater" waren. Dit klinkt even deftig alsof het ware „de la Comédie Francaise , met een officieel cachet en een soort traditie er om heen, een traditie echter, die al sedert eenige jaren aan 't tanen is.

Zij speelden een dol blijspel, Das Madel von Heute (Miss Up to Date), vertaald naar Gustav Dairs, en een Lustspiel Marika van Stefan Zagen, Marika, dat niet veel om het lijf had, (andere stukken heb ik niet van hun gezien). Miss Up to Date is de geschiedenis van een goeden vijftiger, Sir Aubrey, vrijgezel en vrouwenliefhebber, die ingepalmd wordt door een zeventienjarig nichtje, dat pardoes bij hem in huis komt vallen, en het er met een dollen kop op gezet heeft om oompje te