DE BRIEF VAN VADER.
misschien zie ik enkele punten, waarover wij nog zouden hebben te praten...."
Terwijl hij dat zeide, trok zijn blik naar de deur, waar zij daarnet uit verdwenen was. Hij had een klein balletje papier in zijn hand, dat hij heen en weer rolde, telkens maar heen en weer, zijn oogen stijf op de deur gevestigd.
Ik hoorde opeens een vreemd geluid.... Hij stond kaarsrecht en luisterde.
„Wat is dat voor een geluid?" vroeg ik.
Het werd hoe langer hoe vreeselijker. Hij stapte op de deur toe, zijn oogen werden hoe langer hoe grooter, het was of er magnetische kracht uit spatte. De deur opende zich plots van zelf, en in de deuropening stond het jonge meisje, angstig, sidderend op den drempel, maar beeldschoon, als een bloem die pas ontluikt, een róóde roos gelijk
Ik weet niet wat het was, maar ik kon mijn blik niet van haar blik loslaten.... Ik zag dat hij zijn gezicht in zijn handen drukte....
Toen ging zij vreeselijk kermen, hartverscheurend kermen. ... Het was vreeselijk....
Zijn handen trokken weg van zijn gezicht, een ondoordringbaar masker stond voor mij.... 't Was een diep en vreeselijk mysterie !....
Wat beteekende dat alles?, vroeg ik me zelf af. Ik was gedwongen in die kamer te blijven.... Mijn auto was nog niet terug, en ik geloof trouwens, dat mijn beenen me begeven hadden. Ik stond daar tusschen twee menschen, in een groot vreemd huis, en ik voelde een beklemming en een voorgevoel, dat hier iets gebeurde, waarin ik ook betrokken zou worden....
Toen hij mijn angstig gezicht zag, verontschuldigde hij haar; hij maakte een manuaal, alsof hij zeggen wilde : een vlaag van waanzin....
Diep medelijdend ging ik naar haar toe, greep haar bij haar handen en ik voelde dat zij haar nagels in mijn vleesch zette, alsof ze zeggen wilde : hij liegt....