HET HONDJE

Door het Fransche bloed van je moeder misschien. 'T is your French finger you want for true lightness of touch! Je bent nu eenmaal geknipt voor een amant, niet voor een echtgenoot! Maar bij Suze is je kans niet groot. Nu geen woord meer! Wij zijn dadelijk thuis en ik ga regelrecht naar bed. Anders zie ik er morgen uit als een spook!"

Na het vertrek van haar gasten ruimde Suze op de haar eigen rustige manier wat op, terwijl haar man zijn eindje sigaar oprookte.

Hoewel zij gewoonlijk het uitlokken van een discussie vermeed, kon zij ditmaal niet nalaten, hem op een toon van vriendelijk verwijt te vragen:

„Maar Gé, wat hadt je er eigenlijk aan, mij tegenover de anderen belachelijk te maken?"

„Heb ik dan iets anders dan de waarheid verteld?"

„Neen, dat beweer ik niet."

„Waarom doe je dan dingen, die je zelf belachelijk schijnt te vinden?"

„Dat vind ik niet, maar jij weet het alleen maar zoo voor te stellen."

„Mag ik dan geen grapje meer maken?"

„Het was voor mij volstrekt niet grappig!"

„Ik begrijp je heusch niet, Suus! De van Breugels zijn zoo goed als vreemden voor ons, maar je schijnt er niets in te vinden, daar als zoo'n soort wondermensch op te treden. En als ik daarover spreek met onze goede, oude vertrouwde vrienden, hindert je dat! Ra-ra, wat is dat? Ik begrijp je heusch niet!"

Zij zweeg even, stond roerloos met een paar gebruikte glazen in de hand.

„Neen," zei zij toen, „wij begrijpen elkaar niet. Maar ik zal mijn best doen, niet zoo gevoelig meer te zijn!"

„Mooi! Maar sta daar dan ook niet langer als een treurwilg! Het is heusch geen levensquaestie!"

Zij redderde de theetafel op en verzamelde de gebruikte vruchtenmesjes, om ze even af te vegen,

„Die neef van Mart valt wel wat mee!" vond Gerard,