DE ROMAN VAN EEN SCHILDER

Limburgsche villa aan belastingen en andere uitgaven kapitalen verslindt. Erica wist, dat ik haar particuliere inkomsten besteedde, om Leo toe te stoppen. Later moest ik zelfs haar vermogen aantasten, want de jongen maakte enorme schulden. Maar edelmoedig stemde zij in alles toe en verleende mij een blanco-volmacht, om hem te s'teunen. Je begrijpt alleen, dat het hier een andere kwestie wordt. Jou zal ze allicht niet willen helpen. Ik ben trouwens ook niet bereid om het haar te vragen. En om heimelijk over haar middelen te beschikken, daartoe ben ik evenmin bereid, ofschoon zij 't waarschijnlijk niet merken zou."

„Dan ben ik uitgepraat," fluisterde Maria toonloos.

Zij wankelde naar het bed, waarop zij zich neerzette, sloeg de armen over elkaar en liet de ellebogen op de knieën rusten. Aan haar wimpers sidderde er een parelende traan. Hij drupte op den grond, schitterde een poos met tallooze kleuren en werd door het rafelig tapijt verzwolgen.

De kunstenaar bekeek zijn slachtoffer niet zonder een innerlijken tegenzin. Hij kampte met de gedachte, die zich sinds enkele minuten in zijn brein had vastgezet. Vergeefs poogde hij de opwelling te onderdrukken, beet zich op de lippen, wilde niet spreken. Het werd hem klaar, dat hij den strijd verliezen moest, maar hij beproefde zijn nederlaag uit te stellen.

„Er is misschien toch nog een andere oplossing mogelijk," liet hij zich schuw en aarzelend ontvallen.

Zij staarde hem aan, een straal van hoop lichtte er in haar oogen.

Hij wist, dat alles voorbij was. Onnatuurlijk kalm stond hij op en trad nader.

„Ik kan mij van Erica laten scheiden en met jou hertrouwen," bracht hij moeizaam uit. „Na ons huwelijk zullen wij van een klein inkomen moeten leven, want onder zulke omstandigheden ben ik verplicht aan mijn eerste vrouw alles terug te betalen, wat zij mij leende. Het is dan ook maar een voorstel en hoeft niet aangenomen te worden."