TRISTAN EN ISEULT

leven beschrijft van Iseult met haar kinderen na Tristan's dood is het eenige, dat op zich zelf genomen, geslaagd is te noemen.

De kalme rustig-vloeiende versregels laten ons de eenzaamheid en de onverstoorbare rust doorvoelen van Iseult's leven met haar kinderen, wanneer de eene groote emotie in haar leven voorbij is. In het bijzonder is in dit deel te waardeeren dewondermooienatuurbeschrijvingvan deeenzame ruige kusten van Bretagne in de koude dagen van het stervende jaar. Doch hoe schoon dit deel als poëzie ook moge zijn, we moeten bedenken, dat het in een bewerking van de aloude sage niet op zijn plaats is. Want de aandacht wordt geheel geconcentreerd op »Iseult of the White Hands«, wier tragisch lot ons zeker ontroert, maar die toch een zeer secundaire rol speelt in de oude legende. Het is een heel merkwaardig, maar toch ook zeer begrijpelijk verschijnsel, dat naarmate men in de 19de eeuw oude sagen en legenden beter leerde begrijpen en waardeeren, men minder veranderingen kon dulden, welke tegen den geest van het sagenmateriaal zouden ingaan. Wanneer men Arnold dit gebrek aan reverentie kan ten laste leggen, dan is dit nog meer het geval bij Alfred Tennyson, wat betreft diens bewerking der Tristansage in »The last Tournament«. Toegegeven dat in een min of meer compleet Arthurverhaal, zooals Tennyson dit getracht heeft te geven in zijn »Idylls of the King«, de beroemde Tristansage nauwelijks gemist kan worden, kunnen we toch de wijze waarop de legende verwerkt is, moeielijk waardeeren. Daar Tristan's avonturen slechts in verwijderd verband met Arthur's hof staan en ook niets met de eigenlijke ïntrigue in Tennyson's »Idylls« te maken hebben, had de dichter beter gedaan de geheele Tristan-episode weg te laten, nu hij door zijn behandeling blijk geeft den geest van de sage niet begrepen te hebben. Zooals een der recente Tennysoncritici het juist uitdrukt, was Tennyson's moreele levenstheorie »the defence he raised against the disease of passion«. Nu zag de dichter in het Tristan-verhaal de antithese van deze moraal als het ware gesymboliseerd, en dus vond hij dit bij uitstek geschikt om hierover te moraliseeren