VILLA MORGENROOD

altijd vreesde, wanneer ze zooveel koppen voor zich zag, een domme streek te zullen doen.

— O, van 't publiek zie je niet veel door 't schelle licht en dat is voor mij juist het griezelige. Als ik die menschen kon zien, helder zien, dan zou ik, geloof ik, nooit ,,bühnenfieber" meer krijgen.

Jeanne kwam terug, ze stond een poosje achter de schermen, 't Ging uitstekend, vond ze. Sam was patent, dat Korvertje was wat zwak, maar Cees kreeg aanstonds een open doekje.

— Tjok- tjokvol. Uitverkocht. En er zit stemming in —handjes — handjes — 't Heeft me moed gegeven.

Dat 't goed ging, gaf ook de anderen moed. Ineens voelden ze zich veel flinker.

Een waarschuwend belletje. De meisjes schrokken op — hun tijd naderde. Zenuwachtig plots drongen ze door elkaar, tastten naar de costuums of bogen de hoofden over de spiegel.

— Allo! schalde Jeanne's stem. Zij gold als prima ballerina, vormde de spil van het ballet.

— Koppen klaar?

— Ja, klonk het van alle kanten.

Ze nam een lijstje uit haar kapdoos, las het costuum af, keek onderwijl keurend rond.

— Alles in orde?

— Ja, ja.

— Vooruit dan maar.

Achter elkaar wipten de meisjes het smalle deurtje door, trippelden vlug voort om boven te komen, tuk zelf iets te kunnen hooren en zien van wat daar gebeurde.

Nesselmans wachtte hen op. Zijn scherpe kleine oogjes monsterden de meisjes stuk voor stuk. Met Jeanne bleef hij even praten.

De meisjes drongen aan om iets van het tooneel en van de zaal te zien.

— Terug — niet dringen, waarschuwde Corrie.

Een luid applaus klonk uit het publiek. Nesselmans keek door de schermen, wenkte dan de meisjes zich op te stellen