.USSCHEN TWEE SCHELVEN

Voor een man was Mary's placide inschikkelijkheid wèl zoo prettig. En ze had een snoeperig kopje, zoo heelemaal niet gewoon. In Rita zag je toch iets — ja, al klonk 't wat sterk — iets van een vulgairen trek. Zoo geaccentueerdsportief in haar toilet, met dat korte kroeshaar, zou ze niets geen genre zijn voor zijn familie ook. Aldus bedacht het Jimmy, terwijl ze in den breede het huis-dilemma bespraken, 't Deed hem goed, dat ze nu tenminste — Rita ook — onder 'n hoedje zaten te luisteren naar wat hij ervan vond.

„Wat jullie doen moeten? Eerst eens informeeren, bij dien notaris èn bij den eigenaar van jullie huis; de vent moet toch tenminste op zijn kop hebben, dat hij er jullie zoo in liet vliegen."

Toen bekende Rita met een stemmetje, alsof ze er eigenlijk verlegen over was, dat ze daar wel eens geweest was, bij den notaris. „Dat is, je weet wel, meneer de Vries. Een van z'n kinderen is bij mij op school."

„O, die de Vries? Is dat die zwarte lange vent? Ja, dan ken ik hem ook wel. O, maar dat is een bar geschikte kerel."

„Ja hè? Met de kinderen ook altijd. Ik sprak hem vaak — och, zoo'n stakker eigenlijk — je moet je verbazen, dat hij zoo opgewekt is, overal interesse voor. Twee kinderen heeft-ie. Guus je is de oudste."

„Zoo?" 't Verband ontging Jim.

„Z'n vrouw is weggeloopen," zei Mary zachtjes. Ze vonden blijkbaar, dat hij te mannelijk-zakelijk den sentimenteelen kant van den heer de Vries verwaarloosde. En ze vertelde de romantische wederwaardigheden, die Jimmy van hooren zeggen en van vóór zijn tijd vagelijk kende. Hoe de bewuste vrouw — 'n schoonheid, weet je — destijds een wat exotisch muzikaal heer had verkozen boven den solieden goeden echtgenoot en hoe laatstgenoemde van alle weldenkende kennissen en halve-kennissen lof en prijs oogstte voor de voorbeeldige wijze, waarop hij zijn kinderen opvoedde en zich in zijn dévaine schikte.

Jimmy haalde z'n horloge uit. Deze chronique scandaleuse vond hij vrouwengeroddel en hij wendde zich instinctief af