EMMA. DE BRUID

Zij wilde niet langer zich vernederd voelen, zij nam het aanzoek van Pancras van Waveren aan.

Maar.... als zij zich voorstelde, hoe zij dezen haar biecht zou doen, zooals Emma den moed had gehad tegenover Jacques, — dan voelde zij, dat zij dit onmogelijk zou kunnen. Van Waveren was een heel andere persoonlijkheid dan Jacques.... en zij was een heel andere persoonlijkheid dan Emma. Haar zou het onmogelijk zijn, dag aan dag met iemand te leven, die bekend was met haar geheim. Neen. Zij huiverde. Dat nooit, dat nooit.

Ja, zij trouwde met van Waveren. En al gauw, heel gauw, tegelijk met Emma en Jacques. Maar aan hem iets vertellen? Neen, — dat nooit en nooit.

Zij wou dat er nog een laatste mogelijkheid bestond, om met Yvo in contact te komen, vóór zij overging tot den beslissenden stap. Zou zij.... zou zij hem schrijven?

Een plotselinge, vlammende blos bedekte haar geheele gezicht. Hem schrijven, ja! dat Emma geëngageerd was met Jacques de Heem, en dat zij op het punt stond, zich te verloven met Pancras van Waveren.... hem hiermee duidelijk te verstaan gevende, dat zij zicht niet zou verloven, wanneer hij haar bijtijds een antwoord zond .

Het was een radelooze poging, maar zij zou haar wagen. Zij was het aan zichzelve en aan haar heele toekomst verplicht. En niemand behoefde er immers iets van te weten!...

Zij schreef aan Yvo, zooals zij zich had voorgenomen. Maar toen zij, na twee maanden te hébben gewacht, geen antwoord ontving, begreep zij, dat alles was gedaan. Zij verloofde zich met Pancras van Waveren, om met dezen te trouwen op denzelfden dag als Emma met Jacques de Heem.

VI

Maar wat Leni niet wist, en ook onmogelijk kon vermoeden: Yvo antwoordde niet haar, — maar zond een brief aan Emma