EMMA, DE BRUID

schien dat «de tijd» me «mettertijd» helpt. Jacques heeft je daaromtrent immers zooveel hoopvols verteld?

— Ja, dat heeft hij. Hij heeft zich dikwijls ernstig bezorgd gemaakt over cliënten, die hij als candidaten-voorzelfmoord beschouwde, 't Zwaarste verdriet, zegt hij, wordt gelenigd door de tijd.

— Dan zullen we daar maar op vertrouwen, zei Leni, met een flauwen glimlach. Weet je, Emma, zei ze opeens, ik zou, geloof ik, beter kunnen berusten, als ik wist, dat Yvo óók geëngageerd was, of getrouwd. Als ik dus met zekerheid wist, dat hij tóch nooit om me geven zou.

— Och, dat weet je nu óók wel met zekerheid....

— Ja.... ik wéét 't....

— En kan je dan tóch niet berusten.... ?

— Och, als alles maar niet zóó ontzettend ellendig was.... Ik....

Zij bedwong zich.

Maar in haar overgevoeligen toestand, en zij had al zoovéél gezegd, en Emma wist toch alles van haar, kon zij zich niet voldoende beheerschen....

— Ik.... heb hem geschreven, Emma,

— Wat?!

— Ja, niet nu, 'n poos geleden,

— En.. wat....

— Ik schreef hem, dat jij geëngageerd was, en dat ik op 't punt stond me te verloven....

— En.... kreeg je antwoord7? vroeg Emma op vreemden toon,

— Neen, dat is 't juist. Nooit, nooit heeft hij me 'n antwoord waardig gekeurd....

— Maar.... hij schreef aan mij.

— Aan jou?!

— Ja!

— .En wat ?

Emma lachte.... een lachje van hoon om Yvo's te late bekentenis....

— Hij schreef me, dat hij me liefhad....

— Wat?