EMMA, DE BRUID

Zij knipte alle lichten op, en ging voor den spiegel staan. Zij ordende beur haren, verschikte iets aan haar gekreukelde kleeding.... maar voor het overige.... Zij zag er wel zeer verhit uit, maar zij had niet gehuild.

Zij snelde naar Leni's kamer; toen zij de deur opende, zag zij, dat ook haar zuster nog geheel gekleed was; neuriënd borg zij de juweelen, die zij van Alfred gekregen en 's avonds gedragen had, terug in de écrins.

— Mooi, hè? zei ze, en streek liefkoozend met de hand over een fijn-gouden armband, waaraan een solitaire saphir hing. Daar houd ik zoo van, van zoo'n enkele steen. Bij avond is de kleur blauw even mooi; je weet, dat dit 'n zeldzaamheid....

— Ik heb 'n nieuwtje! riep Emma met een hooge stem.

— En wat? vroeg Leni verbaasd. Is 't iets zóó gewichtigs, dat je zoo opgewonden bij me binnen-komt? Want zij zag nu Emma's hoog-rood gezicht en haar flonkerende oogen.

— O!.... zóó gewichtig!

— Je maakt me nieuwsgierig, zeg!

Eensklaps brak Emma in lachen uit, zij viel op een stoel neer, en kon niet tot bedaren komen van het krampachtige schateren, en spreken kon zij zeker niet.

Maar toen opeens riep zij luid:

— Yvo van der Weyden komt terug!

— Wat! vroeg Leni, en bleef staan met open mond.

— Ja! ja! hij komt terug, om mijn huwelijk met Jacques te verhinderen!!

— Hoe weet je dat?!

Emma, uitgeput van haar zenuwlach, lag slap achterovergezonken in haar stoel.

— Dat begrijp je toch! Hij heeft geruild met een collega, en komt nu een paar maanden eerder naar Holland. Hij is er misschien al.

— Wie heeft 't je verteld?

— Jacques zelf.

— O! Emma! Wat een verrukkelijke satisfactie voor jou!

— Ja! kreet Emma, in een hoogste opgedrevenheid van zenuwen. Wat een satisfactie voor mij!